Stoppen is geen oplossing, ware trouwens het begin van het einde. Is er een alternatief?

Ik zoek ernaar, maar ik zit zoals Beethoven aan mijn negende symfonie, wat erna nog komen kan is niet veel meer dan hernemen in een andere context wat ik er reeds geweest is. En het kan heel goed  dat de herneming een verademing is ook voor de lezer. Ik denk dikwijls aan mijn buur van vroeger, aan de gesprekken die we hadden onder de notelaar of in de schaduw ervan. Het volstond soms een zin mee te nemen om er een blog aan op te hangen. Ik was in ieder geval niet volledig aan mezelf overgeleverd of op mezelf aangewezen. Nu ook gebeurt het dat een lezer me een woordje stuurt, soms een foto, waar ik hem dankbaar voor ben.

Vandaag ontving ik de foto van een verdorde boom. Ik hoop dat er nog wat leven in zit, dat hij nog een opening vinden zal om er enkele twijgen door te halen en een laatste maal in bloei te komen, maar ik vrees ervoor. Ik zal me nu niet gewagen om te zeggen dat hij verdord even mooi is als levend, want  aan het leven raakt men niet en niets kan er mee vergeleken worden, maar de grilligheid van de groei in de voorbije jaren heeft gemaakt dat hij kan gezien worden als een fenomeen, als een beeldhouwwerk van de natuur, een werk van het leven. Hij straalt af wat hij geweest is, hoe hij gegroeid is en hoe hij langzaam is uitgedoofd, om nu de boodschap te brengen van de dood als deel van het leven.

We kunnen hem nu omringen met nieuwe planten die er omheen zullen groeien, die er zich zullen in verslingeren, opdat hij niet eenzaam achterblijven zou; we kunnen hem opdelen in verschillende boomstukken die ieder fungeren zouden als een hologram van wat de boom geweest is toen hij bloeide in volle glorie, toevlucht voor bijen en vlinders, meesjes en merels, symbool zoals hij groeide van het grote leven dat ons overwoekert, waar we geen vat op hebben en dat vrij zijn gang zal gaan als we er niet meer zullen zijn. En ik denk regelmatig terug aan de strook bos van vier Km breed dat de twee Korea’s scheidt van elkaar.

Velen gaan voorbij aan de kracht en de grote inzet die van het leven is. Een maand geleden was alles nog dood, vandaag na een lange aarzeling, overdondert het ons, is er kleur, is er beweging, is er het licht dat ons nieuwe krachten geeft en ons ver verwijderd houdt van elke dorheid die ons lam zou leggen.

Ondertussen kijken we ook niet wat er is van de wereld, waar de tegenstellingen zich toespitsen en waar getracht wordt de anders gezinde indringer op zijn plaats te zetten. We houden ons er buiten, die wereld is ons vreemd vandaag, en morgen ook wellicht. We blijven liever gevangen in het woord dat ons omhelst zoals wij het omhelzen eens het geschreven staat als teken van ons bestaan.