|
Het zal je genoegen doen, schreef een goede vriend me, te vernemen dat, ‘de Geest leeft voort, al het andere is sterfelijk’, de lijfspreuk[1] was van Andries Wytinck van Wezel(e), alias Andreas Vesalius. Ik ben er hem dankbaar voor, ook omdat het niet voor de eerste maal is dat hij me weet te verleiden om verder te bouwen op wat hij me zo gul aanreikt.
Het lichaam is niets zonder de geest, zoals het Universum niets is zonder de geest erin. We weten dit maar we leven er zelden naar. Het schokkende ervan bereikt ons niet, we vrezen de gevolgen ervan en durven niet verder denken, verblind als we zijn door wat we maar menen te zijn, wat stof, veroordeeld om te sterven. Terwijl alles ‘te wide’ is, zegt Ruusbroeck, te groot om het te begrijpen.
En het is nog altijd ‘wijd’, omdat wij nog niet het stadium bereikt hebben om de wijdheid ervan te doorgronden. Maar dit komt wel, de spirit die van het Universum is brengt er ons naar toe als we maar geduldig zijn, de tijd vergeten, het schuiven van de maanden, de jaren, de eeuwen. ‘Mein Geduld hat Ursach’, wist Ernst Jünger in zijn ‘Auf den Marmorklippen’, maar zo ver zijn we nog niet gekomen dat we het nodige geduld zouden bezitten.
Dit ter inleiding op wat ik vanmorgen zeggen wilde, denkend aan de 250 thermometers van Knock die tezelfdertijd worden ingebracht, is er mijn blog die door het wonder dat het Universum is, binnenvalt bij hen die me dagelijks lezen en ik er wonen ga, al was het maar voor enkele ogenblikken, die ik dan weerspiegeld krijg in de levensregel van Vesalius omdat hij weet dat het ook die van jou is, en van ons allen zou moeten zijn.
Het is wat ook, een antwoord op de eerste zin waarmede je ‘het boek dat zich schreef’ begonnen bent. Het bewijs tevens dat je blog voedsel is en je levend houdt, bij de vele vrienden die je telt en dit nog voor een lange tijd zelfs als je er niet meer zijn zult.
Als je omheen vrienden en kennissen ziet verdwijnen geboren voor of na het gezegende jaar 1927 van jou, dan wordt het tijd je te haasten om niet te sterven, zelfs al is dit ook niet zo erg als je de regel van Vesalius indachtig bent.
Zo waar ben je eens te meer, vertrekkende bij je vriend Paul, gezeten onder de notelaar met zicht op het ovenhuisje, terechtgekomen: de wind in de hoge bomen, stuifmeel rijzend over zijn handen en over het zoveelste boek dat hij aan het lezen is, het mag nog het tweede deel zijn van ‘La Chartreuse de Parme’, het mag nog de ‘Goddelijk Commedie’ zijn, het licht van de middag dat even goddelijk is, het wondere teken van de vriendschap, over de pelouse uitgespreid tot ver voorbij de hagen, het land in, tot aan de meander van de Leie met de reiger aan de overkant, soms.
[1] Voor mijn vriend, de latinist: ‘Vivitur Ingenio, Caetera Mortis Erunt’
|
