Heb heel wat op te volgen, kan me zo maar niet los maken van een tekst waar ik een ganse dag mee begaan ben om die dan te vergeten en te denken aan een blog.

Zo komt het, dat ik me genoodzaakt zie, fragmenten uit mijn op komst zijnde manuscript te nemen en deze te gebruiken opdat er van mij geen leeg blad verschijnen zou waarmee ik jullie niet wil verrassen. Weet dat dit dagelijks optreden al meer dan vijf jaar loopt, ononderbroken dag aan dag, dat het meer is dan mijn gebed tot de wereld, meer is dan een morgen of avondoefening. Je zegt het maar en je herhaalt het in je alleenspraak, tot de man die je ook bent achter het klavier of gebogen over zijn dagboek.

Als de morgen komt, het licht zwanger van de woorden in jou - bomen en struiken een donkere massa - zoekt je diep. Soms is het een gouden zin die opduikt, soms is het een zin omkneld met vreemde gedachten, soms is het een heilzame en ontvankelijke zin, want dit is je wereld, de wereld waar je binnenschuift ongewassen, ongeschoren, als bedelaar van het woord.

Want je bent, een bedelaar, een ingestelde op het woord. Je kunt je niet herinneren dat het ooit anders is geweest, dat je de dag kon binnen gaan en terug verlaten zonder een jota geschreven te hebben. Lezen telde niet, kwam niet in aanmerking. Je waart wat het leven betrof aangewezen op het scheppen van zinnen die je hoopte zo maar te rapen te hebben, flarden woorden die je bereikten van uit de krans licht om je heen, die binnenschoven gevoed door geluiden van de winden buiten, van de regen tegen het raam, of het gezang van de merel in de kruin van de ceder. Bevreemdend, hoe alles zich afspeelt voor jou, als je herleid bent tot het verzamelen van een hoop woorden.

Tot het gebeurt dat een vriend even langs komt met ‘Cinque Novelle’ van Mario Soldati, novelle per l’inverno, met de Italiaanse woorduitleg onderaan het blad, waarmee hij je vergast, waarmee hij je aantoont dat je geen illustere onbekende bent voor hem, maar een vriend die hij in zijn hart draagt.

Ik wijzigde een paar dagen geleden op aanraden van een andere vriend – hoe goed ik omringd ben – het begin van mijn manuscript met de gedachte, dat je nimmer weet in welke mate je aanwezig bent in de gedachtenwereld van vrienden en kennissen. Want je leidt een veelvuldig leven. Een dat je min of meer beheerst, een dat het onderwerp is van wat je schrijft en enkele andere levens, in de hoofden en de harten buiten jou, levens die je niet controleren kunt, enkel aanmoedigen kunt of, die je door langdurig zwijgen kunt laten uitdrogen. 

Als ik een blog schrijft – het is vandaag dat ik denk aan dit detail – is het omdat ik weet dat ik aanwezig ben met mijn geschriften in het dagelijks bestaan van hen die me lezen en is wat ik schrijf het voedsel voor mijn leven in hen. Lichtzinnig kan ik er dus absoluut niet over oordelen.

 Wat kan ik meer wensen deze morgen van 3 april 2016, denkend aan de tijd, nog niet zo lang geleden dat we binnenstapten in het jaar 2016, en nu al een vierde van het jaar al verder, hoe enorm vlug de aarde haar baan aflegt omheen haar zon, en soms, als de genade me bereikt, hoe vlug mijn blog soms geschreven staat, klaar om de dag binnen te gaan..