Ik, schrijf en herschrijf mijn begin. De idee is er maar de woorden vallen niet zoals ik het zou willen, toch niet helemaal. Het is maar dat ik weet hoe belangrijk een eerste zin wel is. Heb er zelfs al een blog over geschreven, wat niet belet dat ik vandaag klem zit en keer op keer een resultaat neerzet dat me niet voldoet. Ik dacht aan wat Paul Auster zegt in zijn ‘The invention of solitude’ over de eenzaamheid van de schrijver: 

Every book is an image of solitude. It is a tangible object that one can pick up, put down, open, and close, and its words represent many months, if not many years, of one man’s solitude, so that with each word one reads in a book one might say to himself that he is confronting a particle of that solitude. 

Zo voel ik het ook, elk woord is gewogen, wordt weerhouden, soms maar voor een tijdje, om daarna te verdwijnen. De eindkeuze is dan ook het resultaat van uiteenlopende beslissingen die de schrijver neemt in eer en geweten. Maar voor het nemen van die keuze staat hij alleen, er is niemand om hem hierbij te helpen en dit voor elk woord. Zo is elk woord een fractie van de eenzaamheid van de auteur, dixit Paul Auster en hij , meer dan wie ook, kan het weten.

Schrijven, vooral van poëzie is een voortdurend herbeginnen, geen enkel woord is verworven, het is een blijvende strijd van woord versus woord tot het gedicht geschreven staat, of tot we het gedicht als geschreven zien staan. Ik stel dit vast zo niet bij anderen dan toch bij mezelf. En als ik zeg dat de eerste zin belangrijk is dan geldt dit ook voor de laatste, die een orgelpunt moet zijn.

Dit is wat ik altijd betracht voor mijn blogs en voor de teksten of gedichten die ik schrijf. Een tekst/gedicht met een wankelend slot is onvolwaardig is een poging zonder echo. De echo die hangen blijft én bij de schrijver én evengoed bij de lezer ervan.

Ik denk, maar ik kan me vergissen - het middendeel zal het uitmaken - dat ik een goed slot gevonden heb voor mijn boek. Nog niet voor mijn begin. Wat er tussenin komt is af te wachten. Maar er is dus nog heel wat werk dat me opwacht in mijn eenzaamheid als bezetene door het schrijven.

                l