Heb de laatste pagina’s van mijn boek geschreven. Zal ik in de komende dagen kritisch genoeg zijn voor mezelf, alvorens er ooit vrienden mee lastig te vallen? Ik weet hoe moeilijk het is een tekst die je geschreven hebt, die je ettelijke malen hebt herlezen en waarmee je vertrouwd bent, nog te gaan wijzigen. Nochtans het moet gebeuren. Ik moet me nu instellen als iemand die nog nooit een jota van mij heeft gelezen en nu plots geconfronteerd wordt met een soort verhaal dat eerder een dagboek is dan een verhaal of roman.

Het overkomt me soms bij het lezen van een boek dat ik denk dat ik het zo of zo zou geschreven hebben. Wel hier moet het ook zo gaan, maar hier kan ik een stap verder, ik kan de verbetering nog doen.

Haast en spoed, zegt de wijze man, is zelden goed. Ik hoop dat Pfeijffer zijn brieven zal doorlicht hebben alvorens zijn fiat te geven. Ik ook wil dit indachtig zijn om me te redden van een mogelijke ondergang, te meer daar dit de laatste pijl is die ik in mijn koker houd. Indien dit faliekant uit valt wacht me de leegte, zoals ik het zie bedoel ik hiermee het verlies van mijn dromen en houd ik nog enkel mijn brieven over van elke dag. Want dit zijn ze, brieven, eerder dan blogs. Brieven aan vrienden, zoals ik zegde, aan bekende en onbekende gezichten, gericht van uit mijn schuilhoek, geschreven voor mijn scherm gezeten als het licht opkomt en de dingen kleur krijgen en de merel over de pelouse loopt en de meesjes aan de zaadzakjes hangen, stille tekens van het geheime leven om me heen terwijl ik mijn woorden kies, terwijl ik denk aan wat lezers me stuurden, gedichten die ontroeren omdat ze spreken over wat rest van hun broer dat ze nu, zoals hij het verzocht, gaan uitstrooien op een bepaalde plaats op zee, toe vertrouwen aan de golven die hij lief had wellicht, of waarmee hij bij leven, een afspraak had gemaakt. Of van een andere lezer die me een foto stuurt ter onderlijning van zijn woorden tot mij gericht.

Hoe dankbaar ik hen ben. Hoe goed het is te weten dat er een band is die vertrekt van uit je schuilhoek, de dagen in en er een respons is, een echo die je opvangt en meedraagt naar een nieuwe brief toe.

Met het boek dat ik te herlezen/herwerken heb wordt een hoofdstuk afgesloten, erna ben ik terug aangewezen op wat de dag me brengt aan pijn of vreugde. Nu, het oosten vuurrood kleurt achter de bomen en met de merel en de meesjes, aan jullie, mijn beste vrienden lezers, een mooie dag gewenst. En aan jou die uitvaart met wat nog rest van je broer bij jou, je vrede toegewenst, als het laatste dat hij was wordt meegenomen door de wind en de golven, jij je voedend aan de herinnering, een gave die ons werd aangereikt toen we geboren werden en waarvoor we dankbaar moeten zijn, want stel dat er geen herinneren was, hoe zouden zij die gingen verder kunnen leven?