Hij schreef voorgaande blog, de dag dat hij hoorde dat Hugo Claus overleden was.

Met een onwezenlijk gevoel luisterde hij naar de stem op Klara die over zijn beschreven bladen en zijn boeken gleed en echoënd de kamer rondging. Zijn ogen vochtig als hij naar buiten ging onder de zwijgende bomen. Weten zij het ook van Claus en de dood. Weten zij het ook, zoals hij het eens hoorde uit zijn mond, die avond in dat café, voor de uitgestrekte langoureuze dame met de halfopen lippen, dat hij wandelen ging op de boomgaard met een glas champagne in de hand telkens (was het dit woord) hij een goed gedicht had geschreven. Een zin die Claus is en die hij, Ugo, telkens herhaalt, als een omen? Dagen erna volgt hij, staande voor het scherm, zijn uitvaart in de Burlaschouwburg. Hij hoort wat Erwin Mortier weet over hem, wat Cees Noteboom, wat anderen vertellen over hem, over zijn werk, over zijn kunst, over zijn groot-bruisend leven. Tranen drogen op zijn gezicht.

Nochtans had hij, buiten zijn gedichten, te weinig van hem gelezen, maar Claus imponeerde hem van zijn ‘Metsiers’ af. Hijzelf had in zijn jeugd ooit een novelle geschreven, van een tachtigtal pagina’s, over een moeder die haar oudste zoon afstond aan een vreemde vrouw, in een huwelijk dat haar verrast had en niet welgekomen was, maar verder was hij niet geraakt.

Claus echter leefde om te schrijven, om te creëren. Van het ogenblik dat dit haperde was het geen leven meer voor hem. Hij heeft het ons duidelijk gemaakt. Het was geen kwestie van lijden of niet lijden. Maar, niet alleen zijn lichaam was stervende, maar ook, wat hij niet verwerken, niet aanvaarden kon, zijn scheppende geest was stervende, hij had opgehouden een mens van geest te zijn. Hij ook zou eenzelfde beslissing nemen indien de geesteskracht hem ontbreken zou om te lezen of te schrijven of zijn woorden te formuleren tot zinnen. 

Hij schreef in zijn dagboek die avond, met de beelden van de kist, waarin hij het dode lichaam van Claus wist opgebaard, nog op zijn netvlies. Het is geen verhaal dat ik te vertellen heb, geen spettering van woorden die ik tegen de boeken in hun rekken slinger, maar wat is van een dag van droefheid die ik hier lijk een krans van woorden neerleg over Claus. En, ‘we die with the dying’, zegt T.S. Eliot. We sterven met hen die sterven. Hun beeld ankert zich vast en houdt ook onze ogen gesloten. 

Wat is er van de eeuwigheid voor zij die sterven gaan? Hij heeft in zijn gedachten dat schitterend boekje van Adonis, de schrijversnaam van Ali Ahmed Said, die ons de visie brengt van Al-Macarri een Arabische dichter-filosoof, die leefde in de Xde eeuw:

‘Al-Macarri creates his world – if create is the right word - with death as his starting point. Death is the one elixir, the redeemer. Life itself is only a death running its course. A person’s clothes are his shroud, his house is his grave, his life his death, and his death his true life.

En er is ook George Steiner die het waagt te schrijven: ‘La mort, je le sens, sera chose intéressante’.