En wat zijn geest betreft weet hij nog even jong te zijn als vroeger, en ook nog jong genoeg om dagdromen te hebben die zich soms openen op Anja, ondanks de weinige uren die ze samen waren en de vele jaren die er overheen gingen. Zich inbeeldend hierbij, met haar te zijn in een van die kleine, oude chalets, boven Ayer (Valais), in een plaatsje Le Dejer genaamd, enkel te bereiken langs een aardeweg, en hij weet precies de plaats, met een enig zicht op de Matterhorn, de Weisshorn, de Zinal Rothorn, de toppen boven de 4.000 m. die doorlopen tot de Dent Blanche, met de witte wolken erover schuivend en eens de nacht gekomen, een sterrenhemel zoals deze die ze zagen toen ze die ene avond op een bank voor de cabane zaten. En het ruisen van haar kleed te horen als ze naar hem toekomt waar hij zit te schrijven en haar hand te voelen in zijn haren. En hij haar  verrassen mag met een vers van Rilke: 

Und Worte, beinah wie Augenlider, / auf deine Brüste, auf deine Glieder / niederlege, auf deinen Mund. 

Altijd Rilke, als hij denkt aan haar. En nu, in zijn dagboek voor hem, in zijn soms, zelfs voor hem, bijna onleesbaar geschrift, de laatste regels van het gedicht dat hij schreef, weinige dagen nadat hij Anja had leren kennen, waarin de woorden van het grafschrift van Rilke zich mengden met haar aanwezigheid in hem, de avond dat hij zich met Robert en Gustave bevond voor het Rilke-huis in Muzot: 

Herinner je, in Muzot, / bij valavond, zijn huis bezocht, /  omhaagd de tuin, / het houten hekken dicht. / De schemer zijn gedicht gebracht, / tegen de muur geleund, / hij was er nog, de slaap der slapenden / die slaapt hij niet, / hij ons te verrassen wist /  ‘Mit einer Massa von Melissen und Stern-Anis’. 

Zo nu ook bij het overnemen, de vreugde te voelen, dat het schrijven glans geeft, inhoud geeft aan zijn dagen en dat hij zich gelukkig noemen mag, dit te ervaren. Moge dit zo blijven tot het einde van zijn dagen, alle materiële beslommeringen ten spijt. 

En als hij neerligt op het te grote bed, met de beelden van televisie in hem, hij zich eens te meer bewust is van het pijnlijke, het afschuwelijke, het onterende dat zich kan voordoen in het leven van anderen, zodat hun opvatting over het bestaan, in tegenstelling met dit van hem, pijn is en zonder veel inhoud. Hij kan dus niet verbergen dat hij zich afvraagt waarom het leven niet voor elk van ons vol kan zijn, warm en waard geleefd te worden. Er moet hierop een antwoord passen, echter geen mathematische formule zal dit verklaren. Tenware er voor degenen, nu in nood en miserie, erna een compenserend leven komt; tenware het leven van de mensheid in blok moet worden gezien en de negatieve levensvoorwaarden van de enen het tegengewicht vormen voor de meer positieve omstandigheden bij de anderen zodat het negatieve en het positieve elkaar neutraliseren. Dante in zijn Inferno wist het wel, het is Dame Fortuna die beslist die er voor zorgt dat het lot ons eens gunstig is om ons erna ongunstig te zijn.

Of nog, maar dit is een gewaagde veronderstelling, dat voor wat de evolutie van de mensheid betreft, enkel de wereld van het spirituele van betekenis is en het overige slechts wat rimpels op het watervlak.