Hij zat neer om te schrijven in het schemerdonker van de morgen. In het oosten een roze band licht tussen de bomen voor het venster, de lucht er boven als donkerblauwe inkt. En in zijn rug de warme gloed van de haard. Beeld je nu in alvorens te beginnen, dacht hij, beeld je in dat je je schoeisel hebt afgedaan en blootsvoets ben gaan staan op de gewijde grond, met het brandende braambos, en de stem er is die je inspiratie is.

Beeld je in dat het van hier uit is dat je de wereld binnengaat, een gevoel van gelukzaligheid om al wat je al geschreven hebt en wat je nu gaat schrijven, levend in jou; dat je weet wat je weet, en dat je aangekomen bent op de receptie, een glas champagne in de hand dat je, bij het binnenkomen werd aangereikt, en dat je – wat niemand ziet of weet - de kennissen groet in de sfeer van een Hugo Claus op zijn boomgaard die zo pas een mooi gedicht geschreven heeft, licht en gelukkig, overmoedig zelfs, jij, bevrijd van de twijfel, die je een leven lang hebt gekend, om die ultieme stap van het schrijven van een boek te zetten, en deze stap nu hebt gezet om je totaal te richten op het creatieve in jou, een erfenis van het creatieve in het Universum.

En denkt daar ook nog de muziek bij die je optilt, die je terugvoert naar je jeugd, en je vertelt dat je al te lang al bent opgesloten geweest; de klanken inademend die je openrukken, die je vertederen: de improvisaties van de jonge pianist, lijk parels over de grond, de warmte van de sax, de gitaar soms met één akkoord, met één noot erboven uit springend, het sobere ritme van de drums.

Je stond toen in de kring van enkele bekenden met onder hen een zeer opvallende donkere dame die het centrum scheen te zijn. Iemand had je haar naam gegeven die verloren was in het geluid van vele stemmen. Het gesprek liep in het Frans maar het onderwerp was je ontgaan omdat je aandacht genomen was door de muziek dicht bij jou. Een andere dame maakte een bemerking bij het verlichte marmeren beeldhouwwerk op het grasperk voor het wijde raam dat uitzicht gaf op de tuin en pas dan kwam de donkere dame los. De woorden borrelden op, haar handen bewogen alsof ze het beeld betasten kon. De man naast jou zag je interesse en zegde dat ze beeldhouwster was en ze haar atelier had in de hoofdstad. Ze stond in profiel naar het venster gekeerd. Het sneeuwde, grote sneeuwvlokken dwarrelden langs haar lichaam heen over het beeld in de tuin. Je zocht haar ogen, je zag het vuur van haar woorden erin, zag de lijnen om haar mond, het sensuele van haar lippen. Je waart geboeid door de taal, met een licht accent, die ze sprak, getroffen door haar vrouwelijkheid, door de kracht van wat ze vertelde en dan kwam het woord Auguste Rodin over haar lippen, maar je had de overgang naar Rodin niet gevolgd want je waart aan het dromen gegaan, luisterend naar het orkest dat plots het liedje was gaan spelen waarvan de woorden je waren bijgebleven: ‘ I’ll be seeing you ... en …there in that small café, a park across the way, the children’s carousel, the chestnut tree, the wishing well…’ En je waart ver weg, je waart in de intimiteit van je jeugd waarvan dit liedje een symbool was. Je keek naar de dame die het nog steeds over Rodin had, je hoorde haar zeggen: ‘Savez-vous que Rodin a en plus écrit un livre splendide sur les cathédrales de France?’

Jij wist het maar je zweeg. Ze keek om zich heen en haar blik bleef voor het eerst hangen bij jou, alsof ze verwachtte dat jij het weten moest. Je knikte van ja. Je herinnerde je zelfs, maar je zegde het niet, het artikel waarin je dit gelezen had. Het was in Le Monde of in The Economist, in een interview met de cellist Tortelier, en toen zegde je dat Paul Tortelier inderdaad beweerd had dat wat Rodin geschreven had het beste boek was dat ooit over de Franse kathedralen geschreven was.

Ze keek je aan terwijl je sprak; verbaasd misschien dat iemand het wist en dan nog wel via Paul Tortelier. Het was je lucky day, wasn’t it? Je wou er nog aan toevoegen hoe je het wist en dat je dankzij dat interview (het was wel in de Economist, achteraan) het boek had gekocht. Maar ze sprak al verder over de gotische beeldhouwwerken op de voor- en zijgevels van de kathedralen. Men zocht altijd, zegde ze, een tegenpool te vinden in het Nieuwe Testament voor personages uit het Oude, maar nimmer op de oostergevel want dit is de plaats van de God van het licht, en die hoefde niet gebeeldhouwd te worden, la luz es Dios, la lumière c’est Dieu.

Je bent zoals ik dacht je toen, je gedachten zijn mijn gedachten. En hij kon niet nalaten dichter tot haar te komen indien dit nog nodig was. Je had Rodin gelezen, en je zegde het, maar voegde je er aan toe, ik meen me te herinneren dat hij het enkel heeft over het uiterlijke, het zichtbare van de kathedraal en niet over het innerlijke, het esoterische ervan. Je wou hier verder over spreken, ook over Stonehenge wou je spreken. Maar je zweeg omdat je je plots realiseerde dat je alleen waart met haar, dat de anderen zich teruggetrokken hadden omwille van het onderwerp dat alleen jullie beiden scheen te vullen.

En dan ontdekte je  – een idee die plots opdook - dat jullie als op een eiland stonden, omgeven door andere groepjes genodigden die niet de minste aandacht hadden voor hen beiden. Jullie stonden er ontdaan van verleden, ontdaan ook van het komende, de voeten geplant in het meest perfecte ogenblik waarin alles zich afspeelde in het momentum van het ‘nu’: de sneeuw die je in je verbeelden hoorde vallen, het ritme van de muziek, de stemmen van de genodigden lijk het geluid van de golven en, je voelde het, je wist het, in jou ook nog een groot potentieel aan dingen die je haar, in een opwelling van vertrouwelijkheid, zeggen wou. Een gekend gevoel groeide, je keek naar haar en je wist dat ze je blik lezen kon en een zachtheid kwam in haar stem. Wat is er van de yin en de yang, wat van het vrouwelijke zich beddend in het mannelijke en vice versa?

En het was alsof het gesprek zich thans voortzette in een dubbele dimensie, een van het hart waarover ze geen enkele controle hadden en waarvan de klank van de woorden die ze spraken het uiterlijke teken was, en een andere dimensie, deze van de geest waarbij kennis en inzicht werd afgetast. Dit was het gevoel dat je dacht te lezen in haar ogen, een aanzet, een uitnodiging. Maar het kon ook dat het gebeuren dat roerde binnen in jou, zuivere inbeelding was, maar al te zeer gevoed door een te lange afwezigheid van vrouwelijke tederheid, een gevoel dat je daar gevangen hield, gedragen door het potentieel aan mogelijkheden die je zag.