Er zijn in het leven gebeurtenissen die, hoewel niet spectaculair dan toch ervaren worden als boven vele andere uitstekend. Zo is bij Ugo, dagenlang, de afdronk blijven hangen - laat ons stellen de herinnering - verbonden aan het voorval met de fles Sauternes van 1966, te beginnen met al wat er aan voorafging, en daarna, die bijzondere voormiddag, met het openen van de fles en het drinken van de Sauternes.

Hij weet niet of deze afdronk in een zelfde mate is gebleven bij Raoul en John en hij zal het hen niet vragen, maar bij hem is het geheel van het gebeuren blijven hangen als een zeer intens gebeuren. Het verbaast hem trouwens niet dat Raoul niets gevraagd heeft over hoe het stond met de lectuur van zijn ‘Akhnaton und Oedipus’. Er waren te veel thema’s die aan bod zijn gekomen, herinneringen aan bergtochten met John, Raoul die sprak over zijn geplande reis naar Sicilië, in de komende maand juni en John, een fervente Italië liefhebber die vloeiend Italiaans sprak en Raoul vertelde wat hij zeker niet missen mocht. Hij zat er bij als de eenzaat die hij altijd geweest is. Voor hem betekende Italië en dan vooral Sicilië in de eerste plaats Elio Vittorini en dezes boek, daterend van de jaren dertig, ‘Conversazione in Sicilia’ dat geen van beiden kenden, wat hem de gelegenheid gaf er enkele feiten uit aan te halen, feiten die voor hem betekende dat iemand die naar Sicilië reist het boek moet gelezen hebben. Of zij het zo begrepen hebben wist hij niet. Hij zelf bezat de Italiaanse versie die hij bij zijn laatste bezoek aan Toscane had gekocht in een boekenwinkeltje in een middeleeuws stadje met de vele torens, de naam ontging hem nu, maar het was ook een stadje waar Dante had gewandeld en wellicht gewerkt aan zijn Divina Commedia.

Maar als hij zich als een eenzaat bestempeld dat is het vooral omwille van het feit dat hij meer herinneringen heeft aan boeken dan aan plaatsen die hij bezocht, wat hem typeert als hij met vrienden op gang is. Hij loopt rond bij hen met een kleine, o, heel, heel beperkte bibliotheek in zijn hoofd, maar dan toch voldoende om hen te verrassen met zijn kennis, wat hij niet verdient. Ze hadden ook gesproken, hij dan toch, over Rilke en over dezes grafschrift dat hij zo van buiten citeren kon omdat hij er nog maar pas over geschreven had, maar hij had het nog steeds niet ontcijferd, het was te sibillijns. Maar hij hoefde zich niet zo hoog op te stellen, Raoul, als Germanist wist heel wat meer over de Duitse literatuur dan hij, en John als Latinist heel wat meer over Latijnse en Griekse schrijvers, zij ook konden citaten uit hun mouw schudden. Misschien waren ze minder beslagen in zaken die buiten hun vak vielen, maar eens ze zich in hun eigen landschap bewogen stond hij er bij als een pure leek en was hij een en al verbazing over hun uitgebreide kennis. Wat ook, en zo voelde hij het aan, ze vulden elkaar aan op vele gebieden en zeker wat de literatuur betrof dan toch de literatuur tot en met Hugo Claus, Van het Reve en Harry Mulisch. 

Het is met deze gedachten nog bewegend in hem dat hij in de late namiddag is weggereden, uitgenodigd op een nieuwjaarsreceptie in een gerestaureerd kasteel buiten Gent gelegen en dat hij aangekomen, bij het uitstappen uit de wagen gezien heeft hoe roerloos de eeuwenoude bomen in het park aanwezig waren, wachtend op de sneeuw die later vallen zou. Hij had vanochtend verkeerd gedacht toen hij meende in de luchten een vaag begin van lente te hebben gesmaakt. Maar hij zou die avond over heel wat zaken een verkeerd inzicht hebben en beseffen vooral hoe vulnerabel hij wel was, en in feite altijd geweest is, van het ogenblik dat hij met een dame in een, om zo te noemen, gesloten conversatie komt, waarvan hij nu zou kunnen zeggen dat er naast de woorden die gesproken worden, er ook, en vooral, een gesprek is van lichaam tot lichaam.

Het zichtbare resultaat van de receptie van die bewuste avond, een visitekaartje, ligt nu al enkele dagen op de Cervantes op de tafel naast hem, wat aan het kaartje voorafging houdt hem bezig, belet hem verder te werken. Hij blijft en blijft de mogelijkheden die hun ontmoeting creëerde aftasten en is er door verward, tot hij uiteindelijk beslist het uit te schrijven.