Zouden de raven of de eksters, de kraaien of de tortelduiven, de eekhorens, het brood hebben opgepikt en opgegeten dat hij gisteren, had verbrokkeld uitgestrooid op de tafel bij de kapel in het bos? En hij dacht hierbij: ‘de woorden die ik schrijf en gisteren bijna letterlijk heb overgenomen uit mijn dagboek, zijn ook maar wat broodkruimels die door anderen die me lezen, opgenomen worden en meegedragen in de oorden waar ze zijn vandaag.’ 

Hij  hoorde vanmorgen van een dichter die zich de vraag stelde of het glas terug tot zand kan worden. Zelfs als het niet gebeurt - wat evenmin gebeuren zal van herinneringen in woorden uitgedrukt die terug levend worden - toch heeft hij een beeld gelaten dat zal blijven hangen. Zo, zullen zijn woorden ook ooit ergens blijven hangen, een zin die hij schreef, een beeld, een gebeuren dat hij opriep?

Hij is in de vroege namiddag naar het bos geweest, hij heeft er niet aan gedacht dat hij er alleen was met God, hij dacht maar aan wat hij gisteren geschreven had tot laat in de nacht en ook nog deze morgen, twijfelend bij elk woord en het toch nemend; hij dacht aan de broodkruimels die hij had gestrooid, en ook aan haar die toe keek van uit haar eeuwigheid en aan haar die ergens, ergens in een bepaalde plaats bij een bepaalde handeling dacht aan hem, zoals hij nu dacht aan haar. De enige binding tussen hen die was overgebleven en waaruit, hij wist het, het gevoel dat hij haar eens terug ontmoeten zou, aan het groeien was. Het was meer dan een voorgevoel, het was een zekerheid bijna dat het niet kon dat, wat op een paar dagen, uit een zaadkorrel van voorafgaande gebeurtenissen was ontstaan, zich niet verder aan het verspreiden was in omstandigheden die inwerkten op elkaar en de binding die er was richting gevend, zo dat ooit de kring zich sluiten zou en ze op een bepaalde dag terug  tegenover elkaar zouden staan, met het woord Besso als een kus tussen hen.

Want, je ontkomt niet aan het lot dat voor jou werd uitgeschreven. Het minste woord, de minste stap of handeling leidt je er naar toe, er komt altijd wat komen moet opdat zou zijn wat zijn moet, alsof je slechts een speelbal zou zijn van de omstandigheden waarin je verwikkeld raakt, waaruit je opstaan zult als een feniks, gelukkiger dan je waart, bloeiend lijk, wat sterker is dan een roos, de viooltjes, zoals deze in je tuin die de hevige vorst van de laatste dagen hebben overleefd, krachtiger en sprekender nu als voorheen.

De kruimels brood zijn verdwenen, het is niet de wind die ze genomen heeft want ze liggen niet verspreid op de grond. Hij heeft ander brood mee gebracht, en verbrokkelt het op de tafel. Het bos is over hem, hij beweegt omheen de tafel, een vreemd iets dat bewegen kan, dat zich verplaatsen kan van hier naar daar, weggaan kan en na een nacht terug kan komen; die kan neer zitten en bezig zijn met de hand heen en weer glijdend, en opstaan en weer gaan zitten, brood uitstrooien en verdwijnen zoals hij gekomen is. Of, wat de bomen dachten toen ze toekeken op hem van uit hun boom-zijn, toekeken op de man die aan het denken is, binnen wie honderden voorvallen en personen nog steeds aanwezig zijn, waaruit hij er enkele nemen zal en deze naast en over elkaar zal leggen opdat er nieuwe zouden ontstaan die nog niet waren maar ook niet méér zullen zijn dan wat woorden aan elkaar geregen.

Even weg uit de omgeving binnen, naar de omgeving buiten, is hij daarna teruggekeerd, de adem zijnde van wat vroeger was. Hij kan er over schrijven, kan zeggen hoe de dag verloopt van het opstaan tot het slapen gaan van mensen die niet verder zich verplaatsen dan van het huis tot de tuin, tot het bos, om terug te komen, de haard aan te steken en neer te liggen op de sofa zodat hij terug kan gaan reizen naar wat vroeger was, oorden  opzoeken, over heuvels en dalen naar streken en steden waar hij ooit was, binnen duikend in zijn hunker naar het tijdeloze bos van het herinneren.