Het was de tijd dat plots, uit de nevelen van het voorbije, een nieuw seizoen opdook. Er waren er die spraken van een gevecht tussen de god van de herfst en deze van de winter, en de jongere god, deze van de lente, zou met het been zijn gaan lopen. Maar hij, zijn arme geest verrukt zijnde, dacht dat het een uitwas was, gegroeid uit de wil van de mens op aarde, om de overgangen van het ene seizoen naar het andere te veranderen opdat op deze wijze de mens zelf, veranderen zou.

Hij dacht hierover na. Hij dacht, man, ga zitten op je plaats in het bos bij de kapel en zeg wat je hierover te zeggen hebt. Schrijf wat je nog nimmer geschreven hebt en ook nooit meer zult zeggen kunnen, want je beleeft, wat nog nimmer te beleven viel, de geboorte van een totaal nieuw seizoen, het licht-solstitium, dit van het oude licht dat zich vermengt met het nieuwe licht, de dag waarop aan de mens de mogelijkheid geboden wordt, de gang van zaken te veranderen, zelfs er toe te komen dat de zomer uit de winter komt en de lente uit de herfst of, al wat kan worden omgekeerd, om te keren, zelfs de overgang van wat ouder wordt te laten omwisselen tot wat jonger wordt.

Ik ben, denkt hij, vandaag van alle ogenblikken. Ik ben van de tijd die was en deze die worden zal; van de tijd die nog niet werd geconcipieerd door een god vanwaar hij ook komen moge en hoe hij ook opstaan moge. Grijp wat er te grijpen valt. Stil de honger van je geest met wat er te vinden is aan voedsel en leef duizendmaal het leven dat je leefde tot op vandaag. Ademend de rijkdom van alle rijkdommen, deze die er zijn en deze die nog komen zullen. Ademend de vreugde van het nieuwe dat je omkranst met laurier en geitenblad, om op te stijgen in alle statigheid tot in de luchten van de tijdloosheid. Je voelt het wel, al kun je het niet verwoorden zoals je het wensen zou, de simpelheid van woord en tekens is geen maatstaf om te klaren wat het verleden was, in tijden die aan het komen zijn. We denken maar,  hier zittend in het licht, gesplitst te zijn in moleculen van geluk op deze eerste nieuwe dag die wordend is.

Ik heb in deze ogenblikken dingen geschreven die ik inkaderen wil voor latere dagen opdat ze niet zouden vergaan, niet vandaag en ook niet morgen  want waar kom ik anders uit als ik schrijven wil van morgen tot avond, tot diep in de nacht. Onwezenlijk, alsof ik er niet was, alsof ik er nimmer ware geweest. Mijn ganse leven overgroeid met zwammen en mossen, met varens en bramen, enkel mijn naam ingesneden ergens in de schors van een boom om onleesbaar te worden mettertijd. Maar desondanks, diep levend in het ogenblik dat van het schrijven is, de wind als balsem in mijn ogen, opengesperd het licht gestrekt, gestreken, gefladder op het water, zilver zijnde, edel geboren tot in de eeuwigheid.

Zo beleven we ogenblik na ogenblik dat noch van de herfst, noch van de winter is, in deze dagen dat de kalender zich sluiten gaat, traag, maar onhoudbaar op het jaar des Heren 2015.