Hij leest in de Ecclesiasticus: ‘Zoek niet wat te moeilijk voor u is en vors niet na wat uw krachten te boven gaat. Tob u niet af met dingen die niet tot uw taak behoren want er is u toch al meer getoond dan mensen kunnen vatten.’

Er is ons inderdaad al heel wat getoond van het oneindig kleine tot het oneindig grote maar nog niet wat er binnenin als essentie aanwezig is. Wel heeft hij gelezen dat sommige geleerden denken niet meer verder te moeten zoeken, want wat nog gevonden wordt is niet meer wetenschappelijk te bepalen en wel omdat ze terechtkomen in het domein van het metafysische.

Terwijl, denkt hij, het precies daar is dat nog iets te ontdekken valt. Conclusie, niet luisteren naar de Ecclesiasticus maar geloven in wat Lucas ons voorhoudt, namelijk: ‘dat er niets verborgen is dat niet openbaar mag gemaakt worden, niets geheim dat niet aan het licht zal komen.’

Een zin die hij ooit eens ingekaderd zag in de woning van wijlen Yves Rhayez, een groot schilder, met kosmische roots en man van de ceramieken beeldjes, een van de vele, nu in de schuif geschoven kunstenaars van bij ons. Trouwens wat men nu denkt stabiel te zijn, kunst en waarheid te zijn, is een anachronisme. Er is immers, immer een schildpad in meer, zoals die oude dame vertelde voor een publiek van wetenschappers. (Hij zal vroeg of laat op die oude dame terug komen.)

En het gebeurt dan, zoals zovele zaken gebeuren in het leven van een op kleine gebeurtenissen ingestelde mens, dat hij uitgenodigd wordt door een groep vrienden uit Ieper, ‘een van de cleyne steden van Vlaenderen’, waar hij een drietal jaren woonde, vrienden die het vijfentwintig jarig bestaan van hun club – hij was er lid van - te vieren hebben, en op een mistige morgen in begin november reist hij met hen, in een ruime bus naar de champagnekelders van Reims en hij denkt aan de kathedraal. En als de bus stopt in het centrum van Saint-Quentin gebeurt het ook dat hij, in plaats van koffie te gaan drinken, de mist inloopt langs de wandelstraat en op het einde van de straat gekomen, de donkere massa ontwaart van de collegiale, onverwacht tot hem gekomen.

Een bedelaar aan de ingang steekt zijn hand uit en hij is terug in de middeleeuwen. Hij komt binnen in de sombere, trillende, hem opzuigende ruimte, en er is een gebed in hem dat geen gebed is maar een rust en een aanwezigheid. Hij had al gehoord over een labyrint in de kathedraal van Chartres en Amiens en hier wordt hij geconfronteerd met de tegel-tekening van een labyrint in de vloer van de middenbeuk. Hij loopt er over en hij denkt, waarom, waarom dit labyrint? Hij gaat staan in het centrum ervan en heeft het gevoel dat hij staat in het centrale punt in zijn leven: de dagen die nog komen even talrijk als de dagen die voorbij zijn, niet in aantal, wel in intensiteit.

Maar meer tijd heeft hij niet, daarna is hij buiten en zijn hand neemt een muntstuk, de waarde van een glas wijn, en legt het in de hand van de man aan de deur en terug is de mist over hem als een kleed en keert hij naar de vrienden in het café.

Maar de vraag neemt hij mee, waarom dit labyrint. Hij is in de bus en spreekt erover met een vriend uit het gezelschap, die zoals hij ook de kerk was binnengegaan maar het labyrint niet had opgemerkt, nochtans was de middenbeuk stoelenvrij. En de vraag blijft.

Later pas, jaren later zal hij op een dag, bij Ouspensky de binding maken met het labyrint. Hij heeft dan al heel wat gelezen over Vézelay, over Suger en de eerste gotiek van St.-Denis; heel wat gelezen over de eerste gotische kathedralen en dan vooral deze gebouwd of geconcipieerd en begonnen vóór de dood van de Grootmeester van de Tempeliers op de brandstapel, voor die gelegenheid gestookt met groen hout.