Het is de scheppende kracht die bossen en velden doorkruist, zeeën en stranden, bergen en stromen en die de adem van zijn dagen is geworden, gedachten hebben uitgetekend die nu zijn los gekomen en zich hebben geconvergeerd in één enkele hoofdzin, dat de materie is ontstaan uit de geest die in den beginne was.

En als beschikker over het woord, is hij, Ugo d’Oorde, almachtig geworden, zoals Tzinacàn, de magiër uit het verhaal van Jorge Luis Borges, almachtig is geworden na het ontcijferen van de woorden van de god, verborgen in de tekeningen op de pels van de jaguar; todopoderoso geworden is om woorden te produceren om te vertellen wat is en wat kan en aldus zowel de realiteit als de irrealiteit der dingen binnen te dringen.

Want, in het proces van het denken zijn, zoals de jaarringen in het hout, de klonters herinneringen verweven die zijn jeugd zijn geweest en al het vele dat was van de jaren erna. Wel wetende en dit is voor hem een belangrijke factor, dat hij bij dit alles afstand zal moeten doen - en lichtzinnig kan hij zich hierover niet uit spreken - van het houvast dat vele jaren God is geweest. Maar het verhaal van wat zich, uit de roerselen van het voorbije naar de oppervlakte wrikt waarin tijd, oorzaak en gevolg, geen bepalende factor kunnen zijn, is zijn ultieme mogelijkheid geworden, om in de laatste heldere momenten van zijn dagen, de totaliteit van wie hij was en is, wou zijn en niet werd, te verlengen, over de dood heen, naar de eeuwigheid toe.

En het moet gezegd dat hij nu, meer dan ooit, nood heeft aan deze verlenging, omdat hij altijd geweten heeft, met een grote zekerheid dat hij eens ontwaken zou uit wat hij nu noemen wil zijn al te lang durende geestelijke inertie. Dit betekent dat hij de persoon, die hij was en niet was, maar die hij had kunnen zijn, wenst aan te kleden met woorden. Met voor zich het beeld van de grote Ovidius die hem, zonder aan te kloppen, regelmatig bezoekt. Ovidius die, dankzij zijn Metamorfosen, overtuigd was van zijn onsterfelijkheid, want wat er ook gebeuren mocht, zij zouden voor eeuwig zijn naam meenemen in de tijd. Waarvan hier akte.

Er is nu ook, krachtiger dan ooit voorheen, de Dante in hem die schreef - al was het Vergilius die de woorden sprak – ‘dat het noch neergezeten op het dons noch onder de dekens gelegen, dat je roem verwerft en dat hij die zijn leven aldus doorbrengt evenveel sporen nalaat als rook in de lucht en schuim op het water’. 

Zo was bij hem ook de wil meer te zijn dan rook in de lucht en schuim op het water en was al het creatieve dat in hem stak, gericht op het nalaten van een blijvende, levende aanwezigheid. Iets dat van hem was, de tijd in, tot het uiteindelijk, maar ver erna, vergaan zou tot de letters van een naam in een overgebleven register.