Wat van de wind is over de velden is van mijn hart, is van mijn wezen en mijn betrokkenheid bij al wat is en groeit en nu, nu tot rust wil komen, niet om weg te kwijnen, niet om voor altijd te vergaan maar om hernieuwd weer op te staan. 

Ook het licht is zwakker, is in zich zelf teruggekeerd om stiller licht te zijn, te wemelen en te liefkozen waar het nog kan, waar nog een vorm van leven is, tussen de takken van de bomen, in de oksel waar de tak zich ankert in de stam, de tederheid te zijn. 

Ook is van de lucht de wolken die regen voorspellen, getekend op roze avonden, sluimerend in wijde gangen over velden en bossen, waar we ze ontmoeten om uitzonderlijk wolk te zijn, gekoesterd en bekleed met tinten licht en grijs en droom, erin verweven tot wat verhalen zijn. 

Ook is van de aarde de gelaagdheid mos te zijn en dorre tak en bladeren die vergeeld ineengekrompen weg tussen het gras gedoken. We waren er, we hoorden er de siddering van de aarde op haar baan. We zaten er te schrijven waar nog niemand zat om te schrijven wat je schrijft, de woorden opwachtend die met de wind tot jou komen gewaaid. Je ze maar nemen moet zoals ze komen en neerzetten op je blad, iets wat van alle tijden is en tot alle tijden keren zal, niet een maal maar tientallen malen, als je dichtbij zult zijn of verder af. Als je weg zult zijn en de plaats waar je zat en schreef leeg van jou, ogenschijnlijk, alleen jij zult het weten dat je er waart en er teruggekomen bent in gedachten, voor een tijdje maar. Zoals je waart op zovele plaatsen die je nu terug bezoeken zult, een na een om overal te zijn tezelfdertijd. 

En het water ook zal je bestrooien met herinneringen, rimpels, kleine golfbewegingen die niet stoppen die blijvend over het water lopen komende van de overkant, en het licht vervoeren, gespikkeld met zilveren lijnen tot je ogen in gebrand, zaligheid. En je niet weten zult, niet vermoeden zelfs of je hier morgen terug zult komen om verder te schrijven aan wat je nu begonnen bent, of, om gekluisterd te zijn, vergroeid met wat is van morgen tot laat in de avond. 

Ook de adem van de voorbije dagen waar je een boek over schrijven wou omdat het zo lang en zoveel is geweest. En jij, het boek in potentie overschouwend, verbaast over wat het zou kunnen zijn en over wat het niet zou kunnen zijn, maar dit is niet de eerste maal dat je dit schrijft en ook niet de laatste. Al is het gevaarlijk dit vast te leggen als het een gedachte is die je vergezelt op al je wegen.Zo heb je het ogenblik omrand en even op gehouden om er binnenin te zijn, niet langer dan enkele woorden hier neergezet in een fractie tijd. Luisterend naar de wind die je de woorden voerde komende van over zee tot over bossen en velden, alsof er omheen de aarde een sluier van woorden hangen zou die we maar binnen te dringen hebben om zelf woord te zijn en deze massaal over te dragen naar wat van de hand en de vingers is die schrijvend de wereld binnen gaan om er te zijn en te blijven, een schilderij gelijk, opgehangen in de bomen in volle wind, klapperend tot het scheurt. 

Dacht hij aan het gezelschap van woorden, zoals het er gekomen was, in een ruk neergezet, abstracte beelden die hij rapen kon of onaangeroerd kon laten. Zijn woorden, een vuur gelijk, lopend over het dorre heidegras, niet te stoppen, niet te blussen.