Wat de morgen bracht was niet veel, niet zo uitgelaten als van vorige morgens toen het licht hem als een wapen overviel. Klara trachtte hem te overtuigen verwonderd te blijven met Beethoven, wat hij wel wou maar dan hoorde hij het nieuws en was verwondering ver af.

Op korte tijd is de Islam en de nasleep ervan centraal komen te staan in ons leven – dan toch in dat van hem - en dit is nog maar het prille begin. ‘Ze’ zullen groeien in aantal, langzaamaan zullen er meer en meer eisen worden gesteld en meer en meer toegevingen worden gedaan en op korte tijd zullen ze hier, geleid door de Koran een maatschappij opbouwen die ons versmachten zal.

Hij voelde zich nu al versmacht, alleen door het groot aantal e-mail berichten die werden binnengeschoven en die weinig goeds voorspelden naar de toekomst toe. En niemand van onze regeringsleiders die ook maar één vinger uitsteekt, integendeel, de islamisten boekten een enorme overwinning door ons te verplichten een voetbalwedstrijd af te gelasten, niet alleen in België maar ook in Duitsland en dit met het Europees kampioenschap voetbal voor de deur en dan nog in Frankrijk dat vergeven is met honderden fundamentalisten, zoals België trouwens.

Zij die uit Syrië terugkwamen die lid waren van IS, een bende moordenaars en verkrachters, worden hier met helende zalf ontvangen, precies alsof om het even welke zalf helpen zou. Men brengt ze zelf voor tv en sympathiseert met hen, terwijl hun plaats het gerechtshof in Den Haag is en nergens anders, waar ze geconfronteerd moeten worden met de beelden die ons een tijd lang hebben overspoeld.

Hij weet dat hij zal moeten leren er mee te leven. Hij kan zich terugtrekken in zijn schelp, of beter nog, zwijgzaam op een onbewoond eiland, maar ook daar zou hij niet gespaard blijven van de gedachten die verlammend zullen inwerken op hem. Want wat kan er nog geschreven worden dat niet draaien en keren zou omheen de Islam? Il fut un temps dat hij meende dat al wat waard was geschreven te worden draaide omheen de godsgedachte, vandaag staat de Koran en het gevaar eraan verbonden centraal, dan toch bij hem, hij gaat er mee slapen en hij staat er mee op. Het is duidelijk hij kan er zich niet van bevrijden en doen alsof het voorbijgaande was, alsof na de winter het terug lente worden zou en hij terug zou vinden de sfeer waarin een massaal deel van zijn blogs geschreven werden.

Vandaag was hij geblokkeerd in alles, en vooral in zijn ontboezemingen. Vandaag kon hij maar niet de elan vinden die hem de voorbije jaren geholpen had. Iets was gebroken, zijn rust was weg en zonder die rust resteerde hem heel weinig te schrijven.

Hoe lang schrijft hij nog als hij niet meer de kracht heeft te zijn wie hij vroeger in alle openheid was, wat heeft hij nog te vertellen dat zijn waarde behouden zal? Hij zal vandaag zijn woorden, alsof het korrels zaad waren, neerleggen op een schotel, alsof het zijn laatste woorden waren, alsof hij zich voorbereiden wou op een jaar van stilte, een sabbatjaar van zwijgen, zelfs niet toekijkend op wat er zich aan het aftekenen is. 

De schamelheid van zijn woorden vandaag is groter dan anders. Ze zijn van nergens vertrokken en komen nergens op uit. De wind is om het huis, wat nog restte van de zomer in zijn hart is weggewaaid, de herfst heeft zich in zijn leden vastgezet.

Laat staan, dacht hij wat geschreven staat, weinig zijn zij die je zullen lezen maar zij die je lezen zullen begrijpen wat je hier met pijn in het hart hebt verteld. Verwondering is ons deel niet meer.Na dit gezegd te hebben is hij opgestaan en is hij weggegaan zo als hij gekomen is. Nooit weet je wat van de dagen is die zich roekeloos slingeren over jou.