Later kwam er het bericht dat er een jeugdbende was opgestaan, specialisten van de graffiti, die op één nacht alle bruggen over de autostrades in België beschilderd hadden met de slogan ‘no to fundamentalisme’, dit tot grote verontwaardiging van de leden van het Europese parlement die zich geviseerd voelden in hun houding tot de moslimvluchtelingen, en met aandrang opdracht gaven aan alle instanties in België deze slogan onmiddellijk te doen verdwijnen.

Maar er werd in België niemand gevonden die dit wilde uitvoeren, en het gebeurde dat de volgende ochtend deze slogan ook te lezen stond op alle muren van alle leegstaande woningen in elke stad, en de dag daarop – de politie weigerde de graffiti-boys die ze ‘s nachts bezig zagen, aan te houden - op alle openbare gebouwen in het land, zodat men er niet meer naast kon kijken.

En toen dit gekend was in het buitenland, dezelfde slogan te lezen stond op tal van plaatsen in de hoofdsteden van Europa en weldra ook was de slogan verspreid vanaf het diepste punt van Italië tot op de Noordkaap. Op sommige plaatsen zelfs stond er te lezen ‘no to the islam’ maar dat waren uitzonderingen.

Er werd over weinig anders nog gesproken, de dagbladen stonden vol met foto’s waar de slagzin was opgedoken, zelfs op plaatsen die onbereikbaar schenen waren ze aangebracht. Het was alsof de hemel er mee gemoeid was, want op dagen van grote toeloop op bedevaart-festivalweides hing de slogan in grote letters boven de podia, en op andere dagen trokken vliegtuigen door de lucht met een slingerband met het ‘no to fundamentalisme’ duidelijk leesbaar achter zich aan. Het werd nu stilaan duidelijk in het land en in het ganse westen – zelfs in de USA was men al begonnen – dat men door de islam niet wenste in het ootje genomen te worden; dat de moslim-fundamentalisten onder hen, en ze waren met velen, hier op hun tellen hadden te letten en dat het westen niet bereid was ook maar enige toegeving te doen wat onze levenswijze en levensbeschouwing betrof, en ook dat, als ze door wilden gaan met hun voor ons onaanvaardbare sharia, het beter ware dat ze het land verlieten om zich te gaan vestigen in de landen die wel bereid waren, hun manier van godsdienst beleven te aanvaarden en zelfs te steunen.

Maar dat deden ze niet, ze hadden het hier te goed, ze werden geen handen afgehakt als ze iets wegnamen bij de gebuur, ze werden niet gestenigd, kregen als straf geen zweepslagen toegediend, en wat meer was, ze kregen hier opvang, beter dan de mensen van hier, kregen kindergeld, kregen financiële steun uit vele handen, waarom zouden ze dit land verlaten, zeg het me eens?

Trouwens ze wisten dat de macht op hen lag te wachten in hun vele kinderen, die hun vrouwen, hun akker zijnde, zouden voortbrengen en later, na hoogstens een paar generaties, zouden zij het zijn die met de steun en imam-inbreng van het moslim-oosten, beslissen zouden over de wetten van het land waar ze zich thans best, gezien de vele slogans, gedeisd hielden.

Dit in een notendop, het utopisch verhaal van een ondergedokene.