Jupiter en Venus - en Mars moet er ook dichtbij staan, lees ik – zullen me ook vandaag vergezellen, al was het gisteren niet zo succesrijk als ik verwacht had. Eigenlijk was gisteren een dag die ik wens te vergeten omdat ik de gedichten heb gemist die een vriend, hem kennende, met hart en ziel geschreven heeft, en die hij gisteren op een bijeenkomst heeft voorgedragen, wat ik me niet vergeef. Het zijn gevoelens waarmee Ik mijn morgen begin, gevoelens die binnen vloeien in wat ik schrijf, het glorierijke zicht van mijn planeten zijn me dus van weinig nut om weg te schrijven wat als onaangenaam hangen blijft. Nu, ik geraak er wel over, heb wat tijd nodig. Er zijn vele van dergelijke vergetelheden geweest in mijn leven, waaraan ik nu nog een zekere beschaamdheid van over hou. Voorbije zaken zijn wel voorbij maar vergeten doen we niet zo licht.

Dan krijg ik vanmorgen van een dorpsdichter van dichtbij, een novembergedicht toegestuurd, gekleefd op een veelzeggende foto. Een man – een jonge man denk ik – die talenten heeft. Die op weg is om gedichten te schrijven die sterk de poëzie benaderen die vandaag succes heeft. Het zijn geen gedichten zoals deze die ik gemist heb, al zijn ze even volwaardig geïnspireerd op de bewegingen in de natuur. Ze zijn van een ander gehalte, ze hebben een gewilde speelsheid qua woordkeuze en constructie om de natuur te beschrijven. We vermeien ons in de beelden die hij oproept en zoeken tussen de lijnen wat merkwaardigs hij ons vertellen wil. Op deze wijze bouwt hij via klank, kleur en ritme een gedicht op, dat zeer eigen is maar dan ook geladen met een poëzie die onmiskenbaar is.

Van de gedichten die ik gemist heb weet ik hoe ze gedragen worden door de keuze van het woord en de kracht er van. Het zijn gedichten die via de beeldrijkheid van het woord, gevoelens oproepen die de aanleiding waren tot het schrijven ervan. Deze gedichten kenmerken zich door hun grote toegankelijkheid en hun bewust gewilde soberheid.

Wat ik eraan toevoegen wou is dat we met beide dichters het landschap van de ware poëzie bewandelen, en  dat er onder ons, in deze beperkte kring, van mensen van het woord en mensen van beitel en penseel, vele geesten in beweging zijn die verrassen en verbazen. Die in hun creatie hulde brengen aan een kunstvorm die drager is van wat de traditie ons heeft nagelaten; dat, wat er ook moge gebeuren, de stromingen van de geest onuitroeibaar zijn en dat van daar uit de golfbewegingen ontstaan die uitlopen in de onsterfelijkheid van wat van de mens is.

Het zijn deze stromingen die de mens groot maken, die hem hijsen op het niveau waar zijn thuishaven is, deze van de nimmer tanende geest. De sprankels schoonheid die ze met hun werken oproepen, zijn een verheffing. Ze besprenkelen ons met hun visie en nemen ons mee, al was het maar een paar ogenblikken, naar de wereld waarin ze vertoefden toen ze aan het creëren waren. 

Zo is er, wat de wereld in beweging houdt, deze ondergrondse stroming van de geest die ons mens zijn bindt met wat van de Kosmos is, de vrijheid te creëren In alle oprechtheid, met pen, beitel of penseel, van wat naar het eeuwige neigt.