Man, dacht ik vanmorgen voor de spiegel, houd het hoofd recht, loop niet als een oud man. Denk, nu de dag glorierijk begint, aan wat je schrijven gaat, maar houd het hoofd opgericht wat er ook moge komen: een tekst die je poëtisch wil, of een tekst hard als staal. Je bent wel niet veel, ‘a feather on the back of your hand, waiting for the dead wind’(T.S.Eliot), maar je hand blijft sterk, je hoop blijft levend, zo waarom het hoofd gebogen?

Je sprak met je schilder van de dag ervoor. Je zegde hem dat hij jou verrassen moest, dat je zijn werken kende, dat er niemand was, wellicht niemand op deze aarde, die schilderde zoals hij; die een stijl had ontwikkeld die aan hem gebonden was, aan zijn stem, aan zijn houding, aan wie hij had kunnen zijn maar niet is geworden. Je zegde hem ook dat hij, als hij verder schilderde wat hij ‘gewoon’ was te schilderen hij je niet méér kon verbazen dan dat hij je al verbaasd had. En toch, vond je dat je in hem de potentie aanwezig zag om je te blijven verrassen.

Ik kon het ook ‘niet’ hebben gezegd, maar ik wist hoe hij werkte naar kleur en lijn en landschap toe, karig, heel karig met andere elementen dan lichtheid, effenheid en golving en zijn hoofdrolspelers, de bomen die hij lief had, omdat ze van het grote leven waren. Hierbij bereikte hij telkens de perfectheid. Hoe kon hij me dan nog met een nieuw doek verrassen of verbazen, kunst in de eerste plaats verbazing zijnde, verbazing van jezelf om het gepresteerde en van de toeschouwer om wat hij ziet.

Waarom nu heb ik hier over uitgeweid? Hij zal me lezen en begrijpen waar ik heen wil, maar zal hij ook de moed hebben en de inzet, om vergroeid als hij is met het landschap dat ‘hij’ is, en de kleur die ‘hij’ is, het pad dat hij, in de belangrijkste fase van zijn leven bewandeld heeft, te verlaten, en die andere weg te nemen, die hem brengen zal op een andere plaats, in een totaal andere omgeving, die hij tot vandaag, slechts een paar malen heeft verlaten met wat kleef- en knipwerk, een ingeving naar het ‘gans andere’? 

Ik hoef hier niet zijn naam aan toe te voegen, zijn werk is voldoende gekend in de regio en er buiten. 

Het licht, dit schrijvende, is op dit uur van een ontstellende geladenheid, het kleeft lijk honig op mijn handen, de herfst denk ik, de herfst die me vandaag gunstig is, ik moet hem vasthouden, moet hier zeggen hoe hij als een kroon van laurier over de dingen is, over mijn uren van zaligheid. En nog iets moet ik zeggen, meer dan Debussy is het Brahms vandaag, zijn eerste Symfonie, die me beneveld, deze van het wijde leven, zacht uitgestreken, tot de verste horizon, ik me memorerend toen ik laatst langs de kerkhoven in de Westhoek reed, en luisterde naar wat Brahms is, wat zijn muziek is, zo passend bij deze velden van de dood, volumineus maar teder uitdeinend door mijn open raam over het heuvelende land met de witte, gelijnde zerken, velden vol, in een land dat nimmer zou mogen geschonden worden door de anders ge-aarden die zich aanmelden, omdat het hier heilige grond is doordrenkt met het bloed van velen, grond die enkel met ontschoeide voeten mag betreden worden, zoals de grond die Mozes betrad toen hij de stem van Yahweh hoorde uit het brandende braambos.