Vertel ik aan de bomen. Vertel ik aan de bomen weerspiegeld, met gesloten stem, over een vriend van jaren die ons verliet, in stilte in een van oudsher ver land. Ik hen vertelde alsof ze luisteren zouden, nu ze ruiken naar wilde selder en naar jeneverbes, nu hun bladeren beginnen te vergelen. Maar ze stonden er alsof ze me niet hoorden en ik vreemd was voor hen, en vreemder nog de vriend die ging. 

Zo wisten we, alle gedachten aaneensluitend, dat een van ons beiden de eerste zou zijn om te gaan en de andere nog even wachten zou, maar het was vreemd te weten dat hij weg was nu, en ineens niet meer van de wereld was waar hij altijd is geweest; zo onverwacht het was dat het niet kon. En waar ik stond, toch een vlucht eenden over de vijver en toch sijsjes in de haag van rode varkensbes, en in de hoge takken verlepte vlier, lijsters of merels, aan wie ik niets zeggen kon. 

Wat ik nog dacht, de wijze waarop hij sprak en hoe hij wandelde voor mij uit, en we de berg opgingen naar de cabane de l’Arpittetaz of deze van de Grand Mountet; voor mij uit, mijn vingers hem nog raken konden, hem nog betasten en ik hem zegde – ik zat neer toen aan het water - mon ami, fratello mio, het was groot ons samenzijn, het was simpelweg deugddoende elkaar te kennen, een rijkdom was het. Wacht hier even nog, laat ons verder zetten het gesprek dat we laatst nog hadden, over de Besso en de Blanc de Moming, en over je wijngaard in Grimisuat. 

Of hoorde hij me en zijn we gaan zitten aan een oude tafel met wat brood en kaas. We er zaten met een vol glas van zijn donkerste wijn. En ik vroeg aan de herfst - wat ook Rilke vroeg – wacht nog even, geef ons nu we samen zijn nog enkele uren zon, al hebben we niets meer te vertellen, we hebben nog een tijdje nodig om samen te zijn alvorens beiden weg te gaan, hij zijn weg en ik de mijne, zoals het hoort bij het afscheid nemen. 

Kleine vlammen licht  in het water, lijk woorden in de bomen en toen hij ging en ik hem omhelsde, luchtig als hij was, aan mij gekleefd en o, zo teer: Mon grand ami, hij zegde: souviens-toi, en hij noemde ze de paddenstoelen die we plukken gingen, laat augustus in de wouden: les chanterelles et les agarics, les bolets et les pieds-de-mouton. En ik hem antwoordde dat ik het maar al te goed wist, toen hij ging, opgelost, zijn geest wegschietend langs de hoge Italiaanse populieren, de luchten in. 

We kenden een grote tijd samen, een tijd die aan de ribben kleeft, een tijd die vol was, die geladen was, zoals een tijd is die tussen vrienden is. Ben ik toen gaan liggen in het gewijde gras uitgestrekt, roerloos, wit getrokken, met ogen gesloten om hem beter te kunnen volgen. De tijd van vroeger, zelfs al is hij er niet meer, is er nog, weinig is er veranderd.

Zo wat we dachten te schrijven staat er al,  de vluchtigheid van de tijd even opgeschort, neer gezet in lange woorden, de dood van een vriend in het verre Wallis die ons opschrikte en ons verstilde.

De herfst slaat toe, onverbiddelijk, hij heeft geen welkom nodig, hij is van het sterven, echter niet van het afscheid nemen. .