Moge het je allen goed gaan deze morgen of later op de dag als je me lezen zult, en ik zal binnenkomen bij jou, in de geheimenis van je gedachten en je me zult meenemen met jou, voor een tijdje, zoals je het dagelijkse nieuws van radio of tv meeneemt tussenin die kleine dingen die van het leven zijn.

Me meeneemt misschien naar buiten als je de tuin ingaat langs de notelaar om naar het ovenhuis te gaan, een eekhoorn die wegspringt voor je voeten, of een merel die opvliegt, een ekster; als je me meeneemt met jou om het grasperk op te gaan tot aan het beeld, in het licht van de vroege zon, tussen de bomen van je hart die je hebt zien opgroeien tot je ze niet meer meester kunt.

Je zult aan me denken als je de straat op gaat, langs de huizen en je de mensen groet die je kent en die je niet kent, in peis en overmoed, de stad je thuishaven zijnde; je zult nog denken aan die ene zin die je meer trof dan alle andere samen, waarvan je je afvroeg waar ik deze gaan halen ben omdat hij precies paste in je wijze van denken en je vermoeden zult dat ik misschien aan jou heb gedacht toen die zin werd neergezet.

Je neemt me mee als je het bos ingaat, de velden in, en mijn woorden zich mengen zullen met de gedachten in jou, ik een vonk maar zijnde naar een eerste zin die je overvalt van wat een gedicht kan worden, die je voorlopig opbergen zult om terug te halen later op een gezegend ogenblik. Een zin, een vleugje nieuw leven dat je een tijdje vasthoudt, als van een appel de dofrode glans, als van een noot de vreemde tekening in de schelp die je ontcijferen wou.

Jullie, allen een mooie dag toegewenst, vandaag en alle dagen dat ik binnen kom bij jullie op mijn kousenvoeten, met mijn woorden licht van inhoud of (te) geladen met gedachten die je verrasten of verheugden om die later te vergeten of om verder te vertellen

Zo zijn er tal van kleine gebeurtenissen in een leven en ik verheug me dat ik er een deel van ben, zelfs als ik je overvallen zou met vreemde zaken die je liever gedekt wou houden, weet dan dat ik ze geschreven heb naar jou toe uit noodzaak om me te verlichten van de last ervan.

Ik heb deze morgen - de zaadbol van de wilde roos is diep oranje geworden – aan jou willen denken, aan je vreugden en je zorgen. Heb me willen inschakelen in het gebeuren dat van je dag zal zijn, een woordenspel dat in jou zal opduiken. Als je het niet verwacht zelfs zal het essentiële ervan doordringen en zal je weten dat ik deze schreef voor jou, en je bent met velen.

En in deze groet van woorden, zie ik je weerspiegeld, zoals de bomen in de vijver, zoals de bergen in het bergmeer, opdat ik me, op mijn beurt, weerspiegelen zou in de gedachten van jou, en je me meenemen zou op je verre reizen en spreken zult over mij met andere vrienden die me kennen, en je woorden zullen hangen blijven op plaatsen waar ik nooit komen zal om ze te horen. 

Wat ik wel weten zal is dat je me meedraagt in je doen en laten, zoals jij die me leest, zelfs al ken ik je amper of helemaal niet, dat je in mij geworteld zit en dat wat ik schrijf, enkel voor jou en jou werd opgetekend en dat er aldus tussen ons een band is gegroeid en dat er meer nodig is dan een  simpele daad opdat die verbroken zou worden.

Vooral, dat ik jullie nodig heb om me uit te drukken zoals ik het doe en dat het heerlijk is om op deze wijze het te houden zoals het is, geen blad gesloten maar een lichtend punt, telkens het geschreven is én voor mij, én voor jullie allen die me lezen: een vreugde en een wijding.