Ik schrijf me stilaan de herfst binnen: de grijze luchten, de winden en de regen, vroeger dan verwacht gekomen, de natuur in zich zelf gekeerd, bijna tot rust verzonken. Misschien nog een opflakkering, vandaag of morgen, een bundel van licht en gulheid van warmte, nog opgenomen in de laatste vruchten. 

Hij schreef dit toen het de morgen was van een nieuwe dag; hij schreef dit na wat hij gisteren schreef en de 250 dagen van het jaar er voor. Hij schreef dit omdat hij voelde dat hij niet meer de persoon was die hij was toen hij het jaar begon - wat zeker ook voor velen de regel is - de adem die even stokte nu, het hart dat bijwijlen sneller kloppen ging terwijl het, in het licht dat van de herfst is, tot rust zou moeten komen. 

Waar zwerven we uit, nu de wereld in een versnelling schijnt gekomen te zijn en de aarde logger dan ooit haar baan volbrengt, even ongestoord en onverbiddelijk, maar schijnbaar compacter dan ooit voorheen. Hij dacht aan vele zaken. Hij dacht vooral dat de tijd gekomen was om te keren naar de John Brockman van 25 jaar terug en na te gaan, als hij het zich nog herinneren kon, wie hij toen was en hoe hij in die tijd tegenover het leven stond. Hoe hij toen, om niemand ook maar te choqueren, over wat hij noemde de of het Onnoembare dacht en schreef, zijn dagen er mee vulde en dit zijn geestelijk voedsel was. 

Hij wou nu die tijd van toen, die ook nog wel bij benadering de basis is van de tijd van nu, hij wou dit alles samen gieten in een lang verhaal, een soort instap, een soort essay dat handelen zou over de mens en over wat niet te noemen is, of in andere woorden, maar met een zelfde ingesteldheid, over de mens in de greep én van het religieuze én van het kosmische – wat eigenlijk het zelfde is - een totaal andere mens is dan deze enkel gekneed door het dagelijkse gebeuren; een mens ontdaan van zijn ego, opgenomen in het krachtenveld van het Al dat hem neerzet in een patstelling tussen hamer en aambeeld. 

Hoe begin je hieraan, hoe zoek je in de loop van de dag, tussen de kleine dingen in, naar de woorden die je binnen brengen zullen in die wereld van vroeger die je stilaan, maar nu vlugger dan voorheen aan het verlaten bent, met het ergste dat je overkomen kan, de poëzie van het woord die aan het afbrokkelen is. In dergelijke omstandigheden verkerend, hoe keer je, in deze dagen zonder vreugde binnen in jou, terug naar de tijd die van John Brockman was en  ook van jou? 

Hij wil de poging wagen, later, niet in één ruk maar gespreid, zich voltrekkend zoals de herfst zich voltrekt naar de maand oktober toe, waarop november volgen zal en de winter.