https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=HXYg5rFeuFk 

Ik moet nogmaals uit mijn schelp komen – mijn koninkrijk zegt Shakespeare - als ik zie dat vluchtelingen aan de Grieks-Macedonische grens, voedselpakketten weigeren omdat er een rood kruis op de verpakking staat en het voedsel erin niet ‘halal’ is. De politie die deze dozen uitdeelt wordt op weigering onthaald en keert er mee (wellicht vloekend) terug naar hun tenten. Nu, het kan dat er onder hen vluchtelingen zijn die niet zouden aarzelen om het aangebodene te aanvaarden maar het niet durven in het bijzijn van de fanatiekelingen onder hen. Maar er zijn dus wel een aantal racisten die hier voor de poort staan en die we hier ontvangen, want hun indeling, in gelovigen en niet-gelovigen, wat ze ons onmiddellijk laten blijken, is een grotere en gevaarlijkere kwaal dan de indeling tussen blank en kleur.

Maar wat even erg is, er zijn onder hen dus vluchtelingen van het kaliber van de fanatiekelingen die hier reeds gevestigd zijn en deze nu gaan vervoegen. De voorgevoelens waar we nu reeds mee geconfronteerd worden zullen er niet door verminderen, integendeel. Een feit is zeker, we worden overspoeld, traag maar zeker. Wij zijn het niet die hen redden van hun broeders, moordenaars en cultuurbarbaren, neen, ze komen hier om te verstarren in wat ze zijn en vooraleer ze binnen zijn, reeds hun wetten stellen, daarna volgen de imams.

Ik begrijp dus de Peeters’, de DeCroo’s en consoorten niet die onbekommerd deze beelden ignoreren – er zijn op de side hierboven identieke beelden genoeg om je dag te vullen - en doen alsof er hier niets aan het gebeuren is, al is er dan toch iemand die het aandurft op te staan om onmiddellijk, zo gaat het hier, door groen en rood met de vinger gewezen te worden.

Voor mij is het effect van deze webside beelden duidelijk en voel ik aan, denkend aan mijn kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen, dat ik de wereld zoals ik die nu ken, niet met een gerust gemoed zal verlaten. Het gevolg hiervan is ook dat ik me elke dag optillen moet boven deze woekerende gedachten, om te kunnen schrijven in vrede met mezelf en met mijn omgeving en me ervan te overtuigen dat deze zich aanmeldende wereld utopisch is en dat het nimmer zo ver komen zal. 

Vandaag schrijf ik niet verder, heb er de kracht niet toe omdat ik ver kijkend in de toekomst, onze gotische kathedralen tot puin zie herleid, omdat ik Bach en Beethoven en Mahler en bibliotheken boeken en musea kunstwerken een prooi zie worden van haat en vernieling.

Overdrijf ik?