Ik word een jonge man van amper veertig als ik de gelegenheid krijg om ‘mijn’ waarheden te verkondigen, dat ik dan ook doe, losgelaten, vol vuur en vlam. Ik zou er nochtans bewust moeten zijnn dat er in deze strakke materiële wereld, geen van plaats meer is om in de geschiedenis te duiken en de sedert eeuwen vaststaande gebeurtenissen of begrippen in een ander daglicht onder te brengen of het beeld ervan dusdanig te vernieuwen dat het onmiddellijk twijfels wakker maakt, ook omdat het zaken zijn die ver buiten de alledaagsheid der dingen liggen. Ik zou dit stilaan moeten weten en zwijgen want zij die weten spreken niet. 

Zo is er wat ik overnam van Kamal Salibi – als ik over Salibi sprak met de arabist, Urbain Vermeulen, zegde hij me onmiddellijk dat ‘salibi’ kruisvaarder betekende – als zou de geschiedenis van de Exodus zich afgespeeld hebben in Saudi Arabië, waarvan hij, nadat ik zijn diverse boeken gelezen had, me van de juistheid ervan overtuigde, hoe onwaarschijnlijk ook dit mocht zijn want, een zwerftocht van veertig jaar in de Sinaïwoestijn alvorens in Palestina aan te komen leek me te onwaarschijnlijk. 

Zo ook wat de stilstaande zon en maan van Josua betrof, na Velikovsky gelezen te hebben, ik dezes theorie over een megacatastrofe die hiervan aan de basis lag aanvaarden kon en er jaren mee te koop heb gelopen. Zelfs nu nog gaat dit niet uit mijn gedachten en durf ik het nog boven halen alhoewel het geen zin meer heeft, niemand heeft er nood aan dit te vernemen en zeker Israël niet, noch de Saoedi’s. 

Waarom, denk ik dan, zie ik me niet als een man van vele jaren, grijs geworden, met slijtage omkleed, zoals ik ben als ik voor de spiegel sta en naar die onbekende kijk die ik geworden ben, totaal verschillend van de man die daar even nog een paar van zijn waarheden met kracht verkondigde? 

De kracht van de geest in ons die de bergen verzet die anderen niet zien. 

En dan is er mijn lijfspreuk ‘in my end is my beginning’ die ik op mijn borst geprikt houd, zelfs als het woord van de Heer in zijn Genesis, me zegt dat ik van stof ben en tot stof zal keren, ik het niet kan noch wil aanvaarden, enkel en alleen al omdat, als Hij anderzijds zegt – of is het de schrijver van Zijn woord die het verkeerd begrepen heeft - dat we geschapen zijn naar Zijn gelijkenis, dit enkel en alleen betekenen kan ‘gelijkenis naar de geest in Hem’ en ik me er veilig bij voel. 

Om je, waarde lezer, te zeggen dat dit dan de enige waarheid blijft die ik nog verkondigen wil, een waarheid die zal blijven doorsijpelen in wat ik nog zeg of schrijf. Hoe dichter ik kom tot dit Begin, waarvoor ik geschapen ben, hoe meer en hoe inniger ik er over schrijven zal, het vuur van mijn veertig jaar zal er blijven in branden.