Er gebeurde gisteren wat nog niet was gebeurd, ik vergat, alhoewel ik hem reeds had doorgestuurd aan de schilder D.P. en aan een andere vriend, mijn tekst in te loggen. 

En deze morgen gebeurde het eveneens dat ik niet wist over wat vandaag te schrijven.  Ik had nochtans een reisverhaal gekregen via e-mail, een opsomming van de plaatsen in Duitsland, Oostenrijk en Noord-Italië die doorkruist werden tot en met Venetië, en van de gebeurtenissen die plaats hadden gevonden, maar wat verteld werd – en het werd verteld met stijl en inhoud - was eerder klassiek dan impressionistisch, was eerder Brückner dan Debussy. Wat niet mijn stijl was toen ik schreef over de impressies die mijn reizen naar China en naar Portugal, hadden nagelaten; impressies die ik heb uitgeschreven, echter niet deze naar Syrië en vroeger nog deze Noord-Yemen, toen deze landen nog toegankelijk waren, de dagboeknota’s hiervan bleven onverzorgd achter. Nochtans was het de reis naar Noord-Yemen die de diepste indruk had nagelaten.

Deze laatste nota’s vond ik terug in mijn dagboeken van einde 1986 en begin 1987. Het is niet meer  het ogenblik – te laat - om er nu aan te beginnen maar ik vond er enkele gedichtjes, pogingen in haikuvorm - het aantal lettergrepen niet als maatstaf genomen. En waarom in het Frans ? Omdat de ganse reis met Parijs als vertrekpunt, zich heeft afgespeeld in het Frans. 

Wadi de mes jours heureux / Ai-je t’aimé assez lorsque / Le troupeau de chèvres noires traversa tes eaux? 

Les montagnes épousent le temps / Leur âme est d’une tendresse / Que nous ne retrouvons qu’à l’aube. 

Des filles voilées, / Lorsque monte la brume / chantent leur destin. 

Du soir à l’aube / le vent dans les palmiers / ma prière: Orion traversant le ciel. 

Tijdens die reis was er ook mijn kennismaking met ‘La Bible est née en Arabie’ het boek van Kamal Salibi dat me cadeau werd gedaan de avond van 29 december 1986, gezeten onder de palmbomen, bij het haardvuur, aan de Rode Zee, Die avond en die nacht, was duidelijk zichtbaar tot de dageraad, het sterrenbeeld van Orion met Sirius. Gelegen op een brits in open lucht, heb ik toen, regelmatig ontwakend gedurende de nacht, die sterren zien wegzinken in de Rode Zee. Wat een diepe indruk heeft nagelaten omdat het een enig beeld was dat ik nooit meer zal meemaken. En ook Kamal Salibi en dezes theorie over de tocht van Mozes door Saudi Arabië en Yemen, werd een mijlpaal in mijn leven. Me kennende vertel ik hier nog wel ooit iets over.