Vroeg hij zich af of hij nog schrijven kon, of hij nog wist hoe de zang was van de vogels in het morgenbos, het licht dat de duisternis brak, de lucht, het stil bewegen, het wachten tot de woorden kwamen waar hij gedachten aan ophangen kon.

Vroeg hij zich af of van vele zaken hij de aard wel kende, of hij niet in vreemde oorden had gedwaald, en vreemde dingen had verhaald, of hij – maar het was te laat – gezocht had waar er niets te vinden was, niets mee te nemen, geen pluim, geen teken, geen oplossing.

Had hij niet, zoals tortels in de bomen, zijn woorden uitgestrooid, eens ze kwamen, onsamenhangend zich herhalend in kleine metaforen waar hijzelf geen weg mee wist, noch van waar gekomen, noch  hoe ze achter te laten op heuvels en in valleien, nameloos.

Kwam hij niet van uit de duisternis van vele nachten, verrimpeld en vergrijsd, bruine vlekken voor de ogen, lijk vlekken van neerslachtigheid die hij kennen zou in dagen van wind en regen, als alles op het punt stond zich te keren, te wentelen.

Hield hij er aan over wat hij nimmer had verwacht, een handvol zinnen die niet te vatten waren, niet op te hangen, ingekaderd; niet mee te nemen naar waar hij van droomde soms, de bergen en de meren, die hij verlaten had, getekend in zijn aderen.

Voor altijd getekend met wat van de zeeën is, de golven met witte randen en de gezangen van wind en water en van oneindigheid die zijn toevlucht was, alsof hij dacht als Ulysses weg te varen tot voorbij waar je best je niet begeeft om er een lange tijd te blijven.

Te verstillen als een dorre bloem in wat aarde opgenomen, wachtend op de regen die niet vlug meer komen zal al is het niet geweten, zodat er nog verwachting is, er nog komen kan, wat er gisteren nog was en in de verre dagen die je aan het vergeten bent.

De adem van de dagen, samen, gebundeld tot struiken en tot ruikers van uitheemse bloemen en groen van bladeren met ongewone vorm, nog nergens gezien, niet opgetekend in beeld of boek of met klanken omschreven, aan Debussy verwant.

Hij toen wist dat zijn hart het begeven zou op dagen zoals deze terwijl hij nog heel wat te schrijven had en hij niet verzwakken mocht en langer dralen uit den boze was, omdat zo vlug de tijd, zo onherroepelijk vlug de tijd, hij niet houden kan, hij niet vermurwen kan.

Vragen die geen vragen zijn.