Ik had, zoals zovelen, kunnen schrijven over Waterloo waar ik echter heel weinig over weet, maar ik heb me gisteren leeg geschreven met de Euro. Over Waterloo herinner ik me, maar dat is ook het enige, dat ik ooit een boek moet gelezen hebben, waarin enkele vrienden een sonate aan het spelen waren toen de eerste schoten gelost werden en er een onder hen opstond, zich verontschuldigde, de viool neerlegde en naar het slagveld vertrok om er zijn slag te slaan. En toen de slag geslagen was, hij uren later terugkeerde naar diezelfde kamer waar zijn vrienden zaten te wachten om de sonate verder te spelen. Wie het schreef, welke sonate het was, of het morgen was of avond, ik weet het niet meer. Ik herinner me enkel dat ik het vreemd vond, en vandaag het terug opnemend vind ik het nog vreemder, dat ik zo iets zou gelezen hebben, al kon het wel dat er in de tijd van Napoleon, dergelijke artiesten rond liepen in dit land. Ik weet trouwens niet meer of hij langs de kant van Napoleon stond of van Wellington.

Er over schrijvend meen ik me te herinneren – ik las het in de oorlog die ik meemaakte van op afstand – dat het papier van het boek, de inkt ervan en de bundeling van het boek maar zo en zo was, zeker niet zoals het boek van Robert De Telder, ‘Tijd en Tijden’ dat ik vandaag met de post ontving en er uitziet, aanlokkelijk-verleidelijk om het in de hand te nemen en te houden, ook om het te lezen omdat het handelt over ‘De chronologische oudheidgeschiedenis van Israël, Egypte en Assyrië schematisch op millimeter papier’, uitgegeven door ‘boekschout.nl’.

Dit boek echter handelt op verre na niet over Napoleon, het begint met de periode van de Grote Vloed, ook  Zondvloed genaamd en eindigt met Paulus, gevolgd door enkele zeer interessante appendixen. 

‘The past is the key to the future’, schrijft De Telder. Zoals zijn boek het belooft kunnen we het enkel beamen.