Er moet me van het hart in mijn blog van vandaag, dat ik er hoegenaamd niet gerust in ben als men aan de Grieken beslissingen blijft vragen die ze niet willen/menselijk niet kunnen inwilligen. En ook omdat ik lees wat Joseph Stiglitz, Nobelprijswinnaar, Columbia University, in een opiniestuk van ‘Project syndicate’(?) in De Standaard van 10 juni schrijft: 

‘De Europese leiders zagen zich zelf als visionairs, maar helaas hun ambitie was veel groter dan hun kennis van de economie en dus kregen we een muntunie die precies het tegengestelde deed van wat ze beoogde de solidariteit versterken’. 

En, 

‘Wat van de Grieken gevraagd wordt is onredelijk, aangezien het BBP van Griekenland sinds het begin van de crisis met 25% is gedaald, is het op dit moment waanzin om het (opgelegd) programma te willen vasthouden’. 

Ik ga niet verder in op de (lange termijn-) maatregelen die Stiglitz preconiseert, ik wens een totaal andere richting in te gaan, een ver doorgedrevene, die een blijvende oplossing zou betekenen die uitgaat van de landen met een te gevaarlijke hoge openbare schuld - en dus ook een duidelijk gevaar voor de Euro - maar als ik me rekenschap geef van de totale schuld van Griekenland (307miljard € naar ik hoor?) die bij faillissement van Griekenland, in één pennentrek als verlies zou afgeschreven moeten worden, dan is mijn weliswaar revolutionair voorstel wel het overwegen waard. Een voorstel waaraan de ‘minder-hoge-openbare–schuld-Eurolanden’ het zwaarst zullen moeten bijdragen. 

Twee bemerkingen horen hierbij: én het solidariteitsprincipe dat de Eurolanden, tenminste op papier, gebonden houdt; én het feit dat de ophoping voor het ogenblik, van de openbare schuld in vele landen, voor een groot deel te wijten is aan de laksheid van de Europese gezagdragers, welbespraakt en wel betaald, die niet hebben voorzien wat op hen afkwam en te lang hebben gewacht om, tenminste al in 2005,  op te treden zoals ze bv. vanaf 2011 Griekenland het mes op de keel hebben gezet. Trouwens ook België zou goed gevaren hebben bij een door hen vroeger ingrijpen. 

De  oplossing die ik zie - maar ik ben vandaag maar een stuk poëet - is de overdracht van alle Openbare Schuld van alle Eurolanden naar een op te richten Europese Openbare Schuld Bank (European Public Debt Bank, EPDB).  Met als doel het beheer van de openbare Europese schuld op zich te nemen.

Ik zou er een haiku kunnen overschrijven: ‘nieuwe bank gesticht/alle schuld erin gestopt/ de Euro gered’, zoals onze haiku-ambassadeur het zou doen, ware het niet dat mijn ‘literair’ voorstel er uiteindelijk op neer komt, de totale openbare schuld van de Eurolanden op een gecamoufleerde wijze te herverdelen, rekening houdend met de wijze waarop op heden, de inbreng van de Euroleden in het budget van Europa geregeld wordt. Is dit maar al te gek dan moet niet verder gelezen worden. 

Ik weet dat dit eerder absurd klinkt en het is het ook. Het komt er op neer, de last van de openbare schuld van de Eurolanden over te dragen naar de Europese gemeenschap, maar dit is dan toch, wat ze ook bepaalde landen moge kosten, niet alleen een oplossing die de druk op bepaalde landen (waaronder België), zou wegnemen, maar de redding betekenen zou voor de Euro, want niemand weet welke de gevolgen kunnen zijn van een uittrede van Griekenland uit de Eurogroep, wel kunnen we ons een klein idee vormen van wat het kosten zou.

Mijn idee vergt enkele uren werk om in cijfers te worden voorgelegd en te weten wat het beheer van de globale Openbare Schuld behelzen zou voor de EPDP. 

Wat het wel zou kunnen betekenen is dat van dan af, de EPDB, het Grootboek van de Schuld bijhoudt, dat ze zorgt voor de aflossing en betaling van de intrestlast; bedragen die ze, op de diverse Eurolanden recupereert à rato van de inbreng van de die Eurolanden in het budget van de Gemeenschap; en dit,  volledig of ten dele. Van dan af ook is elke openbare lening van de Eurolanden uit den boze, of onderworpen aan de instemming van Europa.

De ECB, zelfs de NBB – zelf ben ik niet zinnens de bestaande ECB-statistieken te raadplegen[1] - moeten in de mogelijkheid zijn een eerste berekening te doen om op basis van een ruwe schets uit te maken, wat een dergelijke oplossing betekenen zou aan aflossing en intrestlast, maar beeldt je in welke verademing het betekenen zou. 

Is het voorstel een verliespost voor landen als Duitsland, Frankrijk en een paar andere landen?  Of course is het er een, maar gesteld tegenover het risico dat ze lopen zouden indien de Euro zou verdwijnen is het een zeer gematigd, bijna welgekomen risico.

Wat mij betreft, ben ik of wel verblind in mijn oordeel, ofwel zit er dan toch een greintje logica in. Van de plaats waar ik zit en schrijf is het me niet mogelijk hierover te oordelen.