Herhalend wat in mij is vastgehecht van vroeger en zich niet laat verwijderen, zelfs niet door het neerschrijven ervan wat maar een bleke afdruk zou zijn van wat ik voel en meedraag in mijn dagen.

Verwonderd dat ik geworden ben meer woord dan daad, meer inhoud dan wat uitgestrooid wordt, meer het gedicht dan het verhaal dat voorbij vliedt lijk water in de straten. Meer zijn dan te bestaan, een hoge eik eenzaam in de vlakte, een spiegelvijver tintelend van licht, de handtekening onder een ingelijst wit Schoelerblad.

Sperwer zijn en neerduiken, happend naar lucht dat leven is, me vermenigvuldigend nu het nog kan in lettertekens over alles heen gegooid, zoals het nimmer was, nu nader komend, of de tijd die nog overblijft, uitspreidend, vertragend, opdat hij nog lang duren zou, nog lange tijd weg blijven zou hij die komend is, voorlopig nog onhandelbaar en uit het zicht verdwenen.

Schrijf ik maar. Schrijf ik maar mijn vlug beleven van het ogenblik dat zich opent voor mij lijk een donkere orchidee zich opent om orchidee te zijn, ik schrijvend om meer mens te zijn; niet wetende wat ik beter zou kunnen doen om niet woordeloos achter te blijven, opgesloten in de kamer van mijn lichaam, terwijl buiten in de tuin in de straten, in de dorpen en in de wereld, lijk een vuur dat de brousse binnensluipt, het levende leven zich ten toon spreidt in al zijn heerlijkheid. Het sacraal gebeuren van elke dag dat onze geest wakker houdt en ons verplicht verder te zien dan wat er te zien is. Gegeven dat het ons werd in gegeven te bereiken wat uiterlijk niet te bereiken is, maar innerlijk geborgen, toch zichtbaar is. Zoals zij, die totaal ontspannen buitenkomen uit hun hotel, in de verre morgenmist de heuvels zullen zien oprijzen, zoals ik ooit las op een fontein in een Chinese stad.

Schrijf maar al wat er te schrijven is, elk woord is een opvang voor de tijd die anders verloren waait in het oneindige. Vertoon je als een zendeling die de tijd bewaren wil voor als hij er niet meer zal zijn. Je ogen dicht gehouden, je mond gesloten, maar je woord dat overgebleven, schitteren zal in het vroege licht, dat like a guilded Pavlova - wist Ezra Pound - binnen schieten zal als je de gordijnen openschuift van je nederige woning, niet om zoals koning David neer te zien op een naakte vrouw die zich aan het wassen is om zich te zuiveren van haar uncleanness, maar om aan te komen waar je bent opgestaan, bij het Woord dat in den beginne was.

Het begin dat tot nu begin gebleven is, want niets is af en niets is voltrokken.