De SdL publiceert een interview van Maijke Arijs met Emmanuel Carrère, naar aanleiding van het verschijnen van zijn boek ‘Le Royaume’, waarin hij onderzoekt hoe het kon dat hij, lijk zovele anderen kon geloven in het verhaal van een God die zijn zoon slachtoffert om de mensheid te redden. Ik licht hier, uit hun gesprek, een enkele passage in verband met de veroordeling van Christus: 

Carrère:

‘Voor de Joden  primeerden de godsdienstige wetten op de burgerlijke wetten. Dat kun je dan met de sharia vergelijken. Het verzet tegen Pilatus nam de vorm aan van een soort intifada.

Arijs:

Als wij min of meer in dezelfde situatie zitten als de Romeinen toen, dan ziet het er niet zo best voor ons uit?

Carrère:

Ik geloof inderdaad dat we op een catastrofe afstevenen, maar dat is louter intuïtie. En er zijn er natuurlijk in alle tijden mensen geweest die er zo over dachten. 

Dat we afstevenen op een catastrofe is bij Carrère, voorlopig nog intuïtie, bij Arijs is het meer dan intuïtie, is het een zekerheid. Mijn blogs van de laatste dagen gaan er niet aan voorbij. Ik neem me telkens wel voor er niet meer over te schrijven, maar keer op keer word ik uitgedaagd door nieuwe feiten die opduiken, zoals de passage uit De Standaard, heimelijk verborgen. Houellebecq echter wist ook waarover hij schreef in zijn ‘Soumission’, hij weet dat het komt, misschien is hij verkeerd wat de tijd van het komen betreft, maar hij geeft heel duidelijk de richting aan waar het Frankrijk van nu op weg naar is. Als ik hem bezig zie op TV, dan staat hij, er in feite apathisch tegenover, er kome wat er kome, hij zal zich laten inschrijven als volgeling van Mohammed.

Eigenlijk is het voor Arijs, Carrère, Houellebecq niet zo zeer de vrees voor IS,  maar wel de vrees voor een, eens te meer, verstarring in het religieuze dat ons zal worden opgedrongen, een verstarring die we al lang hebben overwonnen en ons de vrijheid van meningsuiting heeft gebracht die we als individu broodnodig hebben.

Tornen aan deze vrijheid betekent de dood van een beschaving, de dood van mijn schrijven.