De orchidee die ik had afgeschreven als stervende is terug tot leven gekomen, zijtakken zijn gesproten uit de schijnbare dorheid, hierop zijn andere takjes gegroeid en hebben zich zwellingen getoond die nu botten  geworden zijn. Ik heb, uit respect voor wat er gebeurde,  in de veranda waar ik schrijf, de plant naast mij op de tafel gezet, ik lees dat het een phalaenopsis is.

Nu ze hier naast mij staat ziet ze toe hoe mijn vingers over de toetsen glijden, is ze geroerd als ik naar haar kijk, nog meer als ik even een donkere fluwelen tak ophef en over de knoppen wrijf en woordeloos spreek tot haar, even woordeloos als zij spreekt tot mij. 

Haar zeg ik, als ze me vraagt wat ik aan het doen ben, dat ik over haar aan het schrijven ben, niet omdat ik niets anders weet om te schrijven maar, omdat ik het verrassend vind dat ze uit haar lethargische toestand is opgestaan als een verrezene. Terwijl, zeg ik, ik maar een doodgewone burger ben die niet de minste kans maak om als verrezene op te staan uit de grote lethargie die me wacht.

Ik zeg haar ook dat ze lijk een boek is dat ik lees, nu ik zie dat al wat er reeds gebeurde slechts een inleiding was en hoe de zwellingen botten werden en de botten bloemknoppen waar nu, binnen in, de bloem zich vormt met stamper en meeldraden, zoals binnen in mij de woorden ontstaan die mijn blog zullen vormen. Er is, zeg ik nog, in het lichte scheuren van de bloembladen een begin van kleur te ontdekken, een kleur die in mijn woorden deze is van de geest in mij. 

Ik zeg haar ook dat ze mijn gezelschapsdame is als ik schrijf, dat ze mijn muze is, omdat het zo fenomenaal is die grote simpelheid die haar bestaan omgeeft en dat het me spijt als ik haar in de nacht alleen laat in de duisternis. 

Wat ze begrijpt. Trouwens zegt ze, de nacht geeft me vleugels, ik zwerf uit, ik heb geen behoefte aan slaap, ik blader wat in je boeken, betast de letters ervan en weet van het vreemde dat er in te lezen staat, vooral als ik de onderlijnde passages ontmoet dan weet ik dat jij het waart die deze lijnen getrokken heeft.

Zeg ik dan dat het wellicht een passage is die wat dieper inging op het leven, waarbij het aardse verlaten werd en de schrijver de hoogte is ingegaan om te zoeken naar zijn oorsprong en hoe zijn bestemming zal zijn. Zoals ik, zeg ik nog schrijf over het wonder dat jij als eenvoudige orchidee ons te lezen geeft.

Zeg ik haar nog dat ik het zo belangrijk vind hoe ze met haar wortels die de glazen doorzichtige pot in graven en andere wortels er boven uitsteken, en hoe slank ze is, lenig en geladen met blijheid als ze zich keert naar het licht. En antwoordt ze me dat ze gelukkig is te zien hoe ik bezig ben en hoe ik schrijf  en hoe ik opkijk van tijd tot tijd naar haar zodat ze het gevoel heeft deel te hebben aan wat ik schrijf.

Ze weet het allemaal dus, mijn orchidee, opgestaan uit de doden. Ik vraag me zelfs af of ook de glazen pot er omheen niet iets te zeggen heeft. Hij staat daar maar, bewegend in zijn stilte, te kijken. Misschien wou hij ook deelnemen aan ons gesprek, misschien heb ik er niet voldoende op gelet en was ik fout hem te vergeten.

Misschien, het kan allemaal als je schrijft en het woord je zo dankbaar tegemoet komt gewandeld.