Regelmatig – maar niet telkens - als ik de trap opga in de woning, denk ik aan Dante die komend uit het donkere woud, de heuvel opgaat, weliswaar op een vreemde wijze, ‘si che il piè fermo sempre era il più  basso’[1], zo dat de rechtervoet telkens de laagste staat of, altijd de rechtervoet naast de linker plaatsend. Het is ook op deze wijze dat de jaren me toegetakeld hebben; bij Dante was het als inleiding tot een initiatie, bij mij is het slijtage. Het laat het me evenwel toe er mijn blog mee te beginnen, nog niet wetende hoe het verder moet nu het regent over de tuin en nu de merel in de ceder zijn gezang als een klarinetist de wereld in stuurt.

Waar is de tijd dat geschreven werd dat een vleugelslag van een vlinder in China een weerklank kende tot in Mexico en nog verder, het ganse Heelal door, om het maar te herhalen en te geloven ook als lichtgelovige. En eigenlijk, waarom niet? Ook deze elektronische woorden zullen niet eindigen in Perth maar nog verder doordringen, de ontzaglijke ruimte in, nu en morgen en de dagen erna.

Of een boodschap, uitgesproken vele eeuwen voor mij, zoals van Shakespeare aan Horatio gericht en als ik deze aanhaal, ook aan mij gericht:

There are more things in heaven and earth, Horatio / Than are dreamt of in your philosophy.[2]

Nederigheid die geboden is vergeten we maar al te graag, gelukkig zijn er wijze mensen die niet nalaten ons eraan te herinneren en ons met beide voeten op de grond te plaatsen. Zo is wat ik schrijf niet veel, weinigen zijn er die er op reageren, het is dus maar de gewoonste zaak van de wereld. Tegenover mijn woorden stel ik het werk van een naamgenoot, Erwin Mortier, wiens boek ‘Godenslaap’, vertaald in het Engels als ‘While the gods were sleeping’ genomineerd werd voor The Independent Foreign Fiction Prize, waarmee hij zich in het gezelschap bevindt van Haruki Murakami, Daniel Kehlmann, Jenny Erpenbeek, Thomàs Gonzàles en Juan Tomàs Avila Laurel. Nederigheid is, wat mij betreft hier troef, want geen enkele van deze schrijvers heb ik gelezen, laat staan dat ik hun naam reeds heb gehoord.

Ik zegde het al, terwijl het regent over de tuin en het land, terwijl de kamer gevuld en bemeubeld is met de nocturnes van John Field, schreef ik op deze uitzonderlijke morgen - in feite zijn alle dagen uitzonderlijk – een blog, onder meer over nederigheid en over een handvol van de miljoenen schrijvers die deze morgen hun gedachten ordenen tot een bladzijde tekst waarmede ze de eeuwigheid willen uitdagen al weten ze dat ze er niet in slagen zullen. Maar van allen is het schrijven, boven al, het teken van het grote leven in hen.