Het is me duidelijk dat alle twijfelgedachten, met hun echo in het dogmatische - Hugo Claus zou nooit geschreven hebben zoals hij schreef en over wat hij schreef ware hij niet verteerd geweest door dit dogmatische - onze Westerse wereld hebben gebracht tot waar we ons thans bevinden: losgeslagen en ontheemd, zoekend naar nieuwe begrippen en nieuwe formules, vertaald naar onze tijd toe, gekenmerkt door een zoeken naar een totaal nieuwe horizont die aanvaard kan worden zowel door gelovigen als niet-gelovigen.

Maar het is niet aan mij om te zoeken naar een nieuwe vorm van geloof die nochtans broodnodig is geworden, als ik hoor dat nog slechts 5% van de bevolking regelmatig op de dag des Heren (of de dag ervoor, wat fout is geweest) het misoffer bijwoont.

Wat ik hier schrijf is een wanhoopskreet, ook omdat ik niet van stof wil zijn om tot stof terug te keren en ook omdat ik niets wil te maken hebben met een God die tussenkomt hier op aarde, er zijn reeds oorlogen genoeg in zijn naam geweest.

Laat Yahweh bij diegenen die hem danken en loven, maar dat men me toelate ‘God’ te bekijken van uit een andere, kosmisch gerichte gezichtshoek, ‘de Kosmos, Zijn levend lichaam zijnde’.

Hoef ik te zwijgen als alles in mij roept naar een mens van een andere dimensie die me, over al het bestaande heen, verbindt met het Alpha, het begin van alles, en me tevens situeert op mijn weg naar het Omega, het einde van alles? Zo niet is de dood, de donkere holte en niet de lichtende eeuwigheid en heeft het geen zin verder te willen reiken dan wat Steven Weinberg, wat de te vroeg overleden Leo Apostel, wat zovelen met hen, in hun grote oprechtheid meenden te moeten besluiten: hopen op het licht maar vrezen dat het de duisternis zal zijn!