Hij weet dat hij niet voortdurend bewust is van het ‘absolute Andere’ waar hij het zo dikwijls over heeft, dat hij dus niet voortdurend ingesteld is om erin binnen te dringen. Dat dit ingesteld zijn een proces is dat moet worden ingeleid, dat hij er slechts al schrijvend in bewegen kan, zich meer en meer verliezend om meer en meer van het ‘ganz Andere’ te zijn.

Om te beginnen, en dit leerde hij bij Ouspensky, dat hij blijvend moet trachten bewust te zijn dat hij het is die spreekt en schrijft en niet de machine in hem, die maakt dat hij handelingen stelt,, niet alleen zonder er bij na te denken, wat maar al te dikwijls gebeurt, maar ook zonder het besef te hebben dat hij het is die ze stelt, hij en niet iemand anders, en daarenboven dat hij voelen moet dat die ‘hij’ die hij is, niet meer is dan een stukje kosmos, geïntegreerd in wat hem omringt..

En als hij schrijft over wat hij schrijft dan is het omdat het vooral de momenten van verbondenheid zijn die hem doen schrijven. Andere momenten die talrijker voorkomen, laat hij voor wat ze zijn. In de woonruimte waarin het gebeurt, is hij meer omringd met boeken dan met meubels: boeken tegen de wand, boeken op zetels, boeken op de radio, op de vensterbanken. Hij heeft nood aan boeken, heeft nood aan hun veelzeggende stilte die is van het leven die is van het woord.

Vanmorgen is hij een cursus-blok gaan halen in het warenhuis dichtbij en heeft hij bij het buitenkomen, de zon gezien lijk een lichtende schijf doorheen het grijze van de wolken. Hij is verder gereden tot de vijver van een vriend, tot wat hij noemt de spiegelvijver om te voelen hoe licht en water hem tot rust bracht, ook omwille van Paulus die hij las en wat hij schrijft over de verrijzenis van Christus die, naar hij vermoedt, Paulus gezien heeft – Paulus was een man van de geest - als een geestelijke verrijzenis, als een overgang naar een totaal nieuw leven.

Dit waren de gedachten die roerden in hem, die terugkwamen keer op keer, alle andere verwijderend, toen hij omheen de vijver wandelde. Waren deze gedachten de wezenlijke en geestelijke omgeving waarin hij zich bevond en de vijver, de spiegel waarin wat niet te noemen is, geborgen lag, maar des te intenser aanwezig. 

Zo schuiven zijn dagen voorbij, niet ‘as lazy cattle moving across the landscape’ een zin die hij meent zich te herinneren uit ‘Goodbye Mister Chips’, en zo zijn de dagen gevuld met vele van deze gedachten, vullen deze zijn morgens en zijn avonden, soms een deel van zijn nachten zoals nu, en enkele ervan die hij verwoorden zal.