Hoge winden zijn het

over ons gewaaid,

over ons uit ongekende oorden,

ruikend naar hysop

ruikend naar engelwortel

en in de onderlaag

ruikend naar poeder en gruis van stenen.

Alsof het gisteren nog was,

de dag niet aangekomen,

de zon verdwaald gebleven

en wij de armen laag,

het woord verstild,

haperend

aan struiken die nog botten moeten,

vroege tederheid,

voor later.

Je zag het

voor  de wind gekomen

voor het gras gezaaid

hopende een bloemenweide

hopende met vlinders en met kevers,

met bijen die gonzen zouden

over je hoofd en leden.

Je dacht er aan en aan zovelen,

al zou je van vele dingen

gedichten willen schrijven.

Je waart er soms

in lage wolken opgestaan,

op winden wachtend

die je doorkruisen zouden,

je bevruchtend:

woorden uitgekozen

om er op in te gaan

en ermee de dag te openen,

hanami-ënd.

P.S. Hanami, letterlijk (kersen-)bloesems kijken.