Hoe interpreteer ik bijgaande tekening (ets) die ik ooit maakte toen ik dacht, me Bernanos en zijn ‘Journal d’un Curé de Campagne’ herinnerend, dat de kleine dingen heel wat te zeggen hadden, en toen mijn pen een etsnaald was die door mijn hand geleid, rond liep in de waslaag, aangebracht op een koperen plaat.

Wat een tijd het was als ik ver terug ga naar een periode in mijn leven dat ik meer tekende dan schreef en ik gelukkig was als ik de plaat met de tekening terughaalde uit het bad van ijzerperchloride en reinigde om te zien hoe het product zijn werk had gedaan en de tekening, in de waslaag, nu gegrift lag in de koperen plaat, die ik daarna nog in te inkten had en,  de overtollige inkt weg te slaan met de palm van de hand.

Kwam nog, de ceremonie van het afdrukken om dan te bereiken wat hierboven werd afgebeeld. Veel meer dan een Spielerei was het niet, maar het was creatief en het was telkens een nieuwe geboorte.

Waarom ben ik niet verder gegaan? Jan Hoet die eens op bezoek was en zag wat ik had verwezenlijkt aan potloodtekeningen en etsen vond dat er in mijn werk iets stak, iets groot, het was meer dan een goed begin, wat ik ontbrak zegde hij, was respons, was dialoog.

Ik was met mijn werk niet in dialoog gegaan met andere ‘creatievelingen’, ik was blijven hangen in mijn beginfase – zoals ik ben blijven hangen in mijn schrijven - die ik onvolgroeid heb achtergelaten. Nog een gemiste kans dus zoals er meerdere zijn geweest in mijn leven.

De tekening hier overgenomen, al is ze oninterpreteerbaar, is aldus een afbeelding van al de door mij gemiste kansen.

Meer valt er niet over te zeggen.