Telkens na mijn blog geschreven te hebben wacht me reeds een nieuwe te schrijven, want bloggen ’ist eine Geschichte ohne Ende’, zou een vriend, Germanist, van mij wete te zeggen. En het is inderdaad zo, je schrijft en je blijft schrijven, de pagina’s stapelen zich op, 138 reeds sedert het begin van het jaar. Veel is het niet vergeleken bij Marcel Proust, om hem nog maar eens te vernoemen, maar mijn teksten zijn niet doorlopend, telkens is er een nieuw onderwerp, telkens is het een nieuw beginnen, is het een nieuwe eerste zin.

Je wordt er aan gewoon, zal je zeggen, en inderdaad het wordt een gewoonte, je kunt niet meer zonder. Ik, Karel, kan me onmogelijk indenken dat ik stoppen zou, dat mijn dag voorbij zou gaan zonder dat ik de nodige woorden bij elkaar heb gebracht. Om deze reden alleen beklaag ik me niet, integendeel, ik zet me schrap en de rug gebogen schiet ik vooruit want er gebeurt elke dag wel iets dat mijn aandacht vergt of vraagt. 

Zo was er vandaag Lucebert en zijn CoBrA gedicht van 1974, een geschenk eigenlijk van mijn Germanist, hij haalde het van het Internet, dus mag ik het hier hernemen.

Het is een ‘Karel Appel’ van een gedicht, een ‘Asger Jom’ . Het kadert volledig in de geest van de CoBrA-beweging, wat veel betekend is voor de inhoud ervan. Het is een groot gedicht, in de aard van het ‘Neither’-gedicht van Samuel Beckett dat ik eens vermeld en nagevolgd heb in een van mijn vorige blogs van 2014 of van vroeger nog.

Ik neem het gedicht over zoals het er staat - spijtig van de vervelende blanco lijn tussen de regels, maar de centrale PC die mijn tekst opneemt, weigert deze lijn te vullen.

De zéér oude zingt.

er is niet meer bij weinig.

nog is onzeker wat er was.

wat wordt wordt willoos.

eerst als het is is het ernst.

het herinnert zich heilloos.

en blijft ijlings.

alles van waarde is weerloos.

wordt van aanraakbaarheid.

rijk.

en aan alles gelijk.

als het hart van de tijd.

als het hart van de tijd.

Zoals de inbrenger op 29 september 2014 op het Internet, Jurgen Masure, het schrijft ‘is het een gedicht dat je niet snel scandeert bij eender welke situatie’.

Inderdaad het is een gedicht van een groot poëet dat je best onaangeroerd laat en neemt zoals het komt, als je het luidop leest in de stilte van de kamer, of bij jezelf, neergezeten aan een tafeltje in een café,met een kop koffie voor je. wachtend op de trein die eens komen zal,  

Zo ik lees en herlees het gedicht en onderga wat er geschreven staat, de inhoud en de vondsten: willoos dat heilloos oproept en heilloos dat ijlings oproept. Woorden die wellicht in de geest van Lucebert zijn opgedoken en dankbaar neergeschreven. Hetzelfde wat betreft het hart van de tijd, zijnde de ij-klank van rijk, gevolgd door de ij van gelijk en van tijd.

Ik meen dat procedé te kennen en sla er dan ook weinig acht op. Wat ik er wel uit haal is het volgende: 

‘Nog steeds is onzeker wat er was’:

Of, weten we wel hoe datgene dat ooit was, zich ontknoopte, zich vormde tot verleden, en al wat hier nu uit voortkomt hoe het willoos, reactieloos op ons afkomt. En eens het er is, is het er onverbiddelijk, of je het herinnert achteraf of niet, het blijft zoals het gekomen is. 

‘Alles van waarde is weerloos’.

Een andere idee die opduikt. Kunst, Poëzie, zelf verdedigt zich niet, ze is en ze ondergaat het oordeel. Maar hoe meer er naar gekeken wordt en hoe meer er over nagedacht en geschreven wordt, des te rijker ze wordt en des te ruimer ze zich inschakelt in wat als waardevol wordt aangeraakt en bekeken. 

‘Als het hart van de tijd’.

Ik lees dit als het hic et nunc van het zijn. Het is nu en hier dat alles gebeurt, hier en nu dat het hart is van de tijd, het centrale punt dat verschuift zoals het leven verschuift. 

Elk van ons, die het gedicht leest en het tracht te ontcijferen zal er wel iets anders in ontmoeten. En het is juist al deze interpretaties samen die het gedicht groot maken, vindingrijk maken, verrassend maken, zoals volgens Edgar Allen Poe een gedicht moet zijn.

Spijtig voor mij, dat ondanks mijn  vele pogingen ik er nog niet in geslaagd ben een dergelijk gedicht als dit van Lucebert en dit van Beckett te schrijven.

Ik weet dus volmondig op welke trap van de ladder ik sta.