Vóór de zon opkomt weet je nog niet wat de dag je brengen zal, weet je nog niet waarover je schrijven zult, wacht je af hoe de uren verlopen zullen nu het equinoxpunt werd bereikt en er een tiental minuten na tien een verrassing wacht, de maan die zich plaatsen zal tussen aarde en zon en aan de wereld getoond wordt hoe alles verloopt volgens plan, de grote zaken als de kleine, dus ook de woorden die zich aanmelden zullen en genomen worden of niet genomen, of gewijzigd achteraf of aangevuld, maar alles ligt al vast in potentie.

Zoals het resultaat in het geval Marcel Proust, met zijn eerste zin, ‘Longtemps je me suis couché de bonne heure’, waaruit dan, gestaag dag aan dag schrijvend, zijn ‘à la Recherche du Temps perdu’ zou voortvloeien, tot de laatste lijn ervan, tot het laatste woord, Proust uitgeput maar, zo verwacht ik toch, gelukkig te zijn aangekomen.

Ik heb maar een blog te schrijven, in vergelijking tot Proust, een paar woorden slechts, een poging waarbij ik uitkomen zal waar ik uitkomen moet, ergens in het landschap van de geest. En zoals alles reeds beslist werd, vandaag, terwijl de maan voor de schijf van de zon schuift, ik Erik van Ruysbeek volg waar hij schrijft dat ‘religie het intuïtief gevoel is van onze betrokkenheid tot de natuur en het universum met hun mysterie’[1]

Hoe deze betrokkenheid beleefd en geleefd wordt bepaalt aldus onze religieuze ingesteldheid, en één zaak is zeker, deze betrokkenheid verwerpen of negeren is een areligieuze houding, is sterven voor je geboren bent.

‘Had je me niet gevonden je zou me niet gezocht hebben’, moet Sint-Augustinus gezegd hebben, of heeft hij het niet gezegd, het heeft geen belang, want ware er in het diepste van ons wezen, niet het gevoel geweest van een soort van onvolmaaktheid, van onvoldaanheid, we - de mens, de wetenschapper - zouden niet getracht hebben dit gebrek te omschrijven, een naam te geven of minstens toch te pogen het mysterie dat hier achter schuil gaat, te ontcijferen, om uit te komen bij de  structuur en inhoud van atoom en elektron, van de vierhonderd andere deeltjes, waar Richard Feynman het over heeft, van het Higgs deeltje dat er is of niet is, alhoewel het een Nobelprijs opbracht, (voorlopige) eindpunten van het onderzoek, wat het mysterie nog groter mysterie maakt.  Wat volgens mij, en het was ook de idee van wijlen Erik van Ruysbeek die ik het geluk had te ontmoeten, niet mogelijk is, is hier rond te lopen zonder enige notie van onze betrokkenheid bij wat de natuur en het universum betreft, zijnde verdronken in het areligieuze.

Dit is dan waar ik vandaag, eens te meer, de dingen aftastend, de dingen binnendringend, de dingen te zien als badend in een mysterieuze ondergrond, aangekomen ben. Zoals wat ik gisteren schreef, de toren van de kathedraal van Winchester door een speling van de natuur, tweemaal naast elkaar te zien opduiken uit de mist.

Ogenblik na ogenblik worden we geconfronteerd met het bevreemdende in de natuur, we hebben er geen oog meer voor, het is allemaal maar normaal dat is wat is. Maar het is niet normaal het is mysterieus religieus te zien hoe de zaadjes die een lief meisje, nu vrouw geworden, me mee bracht uit Tenerife en die ik in de aarde stak, plots zijn opgedoken in de vorm van een onooglijk plantje dat zich voedend met lucht en licht en  aarde opgroeien zal tot een struik.

Opgroeien tot een boom misschien als ik er niet meer zal zijn..