Mijn wandeling doorheen mijn landschap van de poëzie is voorlopig ten einde. Het was een experiment dat me bracht tot in het hart van wat in de loop van mijn leven aan poëzie is blijven haperen in mij. Een peulschil amper van al wat de poëzie heeft opgeleverd bij de velen die haar bedreven hebben en waardig is voor een glas champagne op de boomgaard.

Maar naast de poëzie zijn er vandaag de vrienden en de ruimte van het woord dat ze je bieden als je in hun gezelschap vertoeft.

je bent met enkelen onder hen omheen de spiegelvijver, met de bomen erin gegroeid. De bomen die ook je vrienden zijn, die ook toekijken hoe je je voelt in hun aanwezigheid, wachtend met jou op het vallen van de avond en de rilling van de zon in het water, gebrand in je ogen. Een ogenblik verlost van al wat was alsof nieuw geboren.

Je zoekt naar de zin die in enkele woorden zeggen zou, wat het is van de aarde te zijn en te dromen dat je van de geest bent, de geest waarheen je keren zult, een van de volgende dagen – ver of dichtbij - die onherroepelijk komen zal. De laatste stap die je nog te zetten hebt, de dag van de explosie van de poëzie die je leven was en je gebracht heeft waar je nu bent aangekomen, ontworteld, los gegooid: woorden op een hoop geschreven.

Terwijl, en je voelt het, de sappen stijgen naar de hoogste takken en jij, zelfs niet verbaasd over wat er gebeurt om je heen, het onzichtbare werk van de lente die afkomt op de vijver en de bomen en de luchten en de winden, het grote leven dat je eens te meer overspoelt, o zo diep.

Terwijl de geuren van brandend hout en ontluikende aarde je overrompelden om je niet meer te verlaten een ganse avond lang. Terwijl de namiddag die lichtend was, in vreugde welfde over jou en je even dacht – of denken bleef – dat je knaap terug was die bootjes uitzette op het water van de beek achter het ouderhuis. Wat je, erna, weten zult als je neer gaat zitten voor je maagdelijk blad en beter nog als je neerligt onder de lakens, en achter je gesloten ogen, het water rimpelend en ruim, omdat je geweest waart, hoog en levend, daar waar je werd verwacht. 

Wat schrijft je nog opdat de dag die was zich nooit sluiten zou, opdat de vrienden niet heengaan zouden, opdat het licht niet deemsteren zou, het water zich niet effenen als een spiegel en Venus niet verschijnen zou in het westen? Wat schrijf je nog opdat de namiddag blijven zou, de zon halfweg tussen de bomen en de luchten teer blauw zouden blijven en wij die er waren, onbeweeglijk lijk standbeelden om de tijd te overschouwen en vast te houden.

Vast te houden de ogenblikken van de kleine meid met de hond, de vrienden, het schuimend glas Orval de bomen die toekijken, de late vlucht kraaien en jijzelf, alles opgenomen in het onbeweeglijke ogenblik van het zijn en het worden, zoals op een foto, bewegingsloos als een Chinese vaas die toch beweegt in haar roerloosheid.

Een namiddag aan de spiegelvijver voor altijd gestold in de tijd. Hoe ogenblikken zich vasthechten kunnen in jou om er te blijven.