De levensboom in ons geplant
verliest zijn bladeren,
het grasperk is al vol gestrooid.

We hopen dat het niet vandaag
zal zijn en ook nog morgen niet,
dat we de tijd nog krijgen, zo
dat dit gedicht maar niet het laatste is.

Hoewel eigenlijk, wie zal het deren
of we veel of weinig schreven,
want wat we zeggen konden
was een herhalen maar van wat
zovele malen al verkondigd werd,
met trommels en met fluiten
over de velden uitgebazuind.

Al denken we wat verder toch
te zijn opgeschoten, iets,
een bloemenkrans te hebben toegevoegd
aan wat in oude boeken
als waarheid staat gearticuleerd.

We kijken uit, reikhalzend
elke dag, of er op de verweerde
takken geen nieuwe botten
zijn gekomen die zich met een plof
als nieuwe woorden zullen openen,

nu we bijna leeg geschreven zijn.