|
Er is geen keren aan,
het nu van toen, zelfs nog zo intens beleefd,
is nimmer meer het nu van nu.
Wat voorbij is, is voorbij, er is geen keren aan.
Maar de dagen van de Highlands,
waar ook óns hart toen achterbleef,
herinner je:
Glen Coe waar we waren,
de bergen over ons gebogen,
de distelvink op tafel die uit je hand kwam eten,
en dan Fort William en de winkel
waar we een zelfde wollen trui er kochten
die enkel nog op foto overbleef.
Herinner je, ,
Tiroran ons verlangen
op Mull, uit de Michelin gehaald,
het licht er gouden op het water was,
een lange sliert, en verre eilanden,
die ons lokten,
en hoe vlug de wolken dreven,
door hoge winden opgejaagd,
herinner je.
De dagen van Iona en niets dat ons kon deren,
de zee een zee van licht,
het zout dat hangen bleef op onze winterlippen,
zoals de meeuwen hangen bleven
een korte wijl, je weet het wel
je voelt het nog, hoe licht we waren toen,
hoe aan elkaar geankerd
tot ons eeuwigheid die we dachten
toen er was.
En diep in het noorden, de oude dame
niet ouder toen dan wij nu zijn,
tussen turf en heide in haar eenzaamheid
verloren, opgetogen.
Herinner je de regen ook, de wegen
en do you know why Scotland is so beautiful?
En andere momenten: Dunkeld
en de glinsterwaters van de Tay
waar Schotland ons het eerst bekoorde.
En Peebles en de 'Gruaud-Larose',
herinner je.
Hoe anders we toen waren, hoe ver we nu
zijn afgedwaald, vervreemd en opgeslorpt,
dooreen gehaald.
Neen, er is geen keren aan.
Maar, wat keert zovele malen,
zijn gevoelens van verbondenheid
en woorden hoeven niet, en fotos evenmin,
we houden wat te houden is
en een rijkdom is.
|
