Veel tijd zullen we niet meer hebben
om te herlezen wat we schreven,
omdat het veel is wat er staat
en te kort de tijd die hij ons overlaat.

Alsof we, om te kennen wie we zijn
we weten wilden wat werd opgetekend,
teruggaan wilden naar de vele plaatsen
waar we waren en hoe we waren,

ons bezinnen wilden hoe we hebben
liefgehad: de holle weg naar de kapel
een zomeravond - vuurvliegjes in de struiken –
toen ik je hield in het diepste van de velden
met maan en sterren levend boven ons.

Alsof ik nood zou hebben te herlezen
wat toen in mij is neergerezen.

Alsof er noch zin zou zijn, noch lijn
in wat de dagen waren, de jaren
blad na blad ons niet gewijzigd had,
gevormd tot waar we nu staan opgesteld.

Zo: ‘Dimmi maestro, dimmi signore’,
Zeg me, Dante, wat je over eeuwigheid
ons nog te vertellen hebt?

Zelfs al komen we er niet verder mee
het blijft een vraag die we niet laten kunnen,
al zoeken we, al trachten we voortdurend
te ontcijferen al wat hierover er te lezen staat,

alom is stilte en stilte is wat blijven zal.