Een gedicht dat me is blijven achtervolgen; dat op een groot moment in mijn leven, spontaan in enkele ogenblikken is ontstaan; erna, herhaaldelijk werd herwerkt en nu, eindelijk – en ik weet het zeker - zijn definitieve vorm heeft gekregen..

Atomen van stenen,
beschoten met elektronen
die geest kunnen zijn,
zodat we ons vragen stellen
wat de componenten zijn van de materie
waaruit het huis is opgestaan.

En met de gang van de seizoenen,
bomen er omheen gegroeid
en toegedekt, alsof geen huis er was,
maar park of huis, wat is van elk
heeft geen belang
want beide zijn noodzakelijk
in hun samenhorigheid.

Beleef met ons
als je de drempel overschrijdt,
het wonder van conceptie dat je wacht,
godin van ons hart, je had het nooit gedacht
hoe vormen kunnen leven
en hoe kleuren kunnen zijn.

Zo zegen ons begrijpen
want dit is Hiroshige en dat is Hokusai,
want dit is Shiva, dat is precolumbiaans,
en dit van Hatshepsut, het zachtste blauw
dat ogen ooit aanschouwen mochten.

Dit kan een tempel zijn,
consolidatie van regels en maximes
van Euclides en van anderen,
bij oordeel en bij inspiratie
her-ontsponnen en getemperd
door de stand van winterzon
en door de plaats van Sirius en Orion.

Weet je nog,
de merel toen die opvloog uit de vijver,
de biezen, en de waterlelies, het eendenkroos;
weet je nog de avond
hoe die neder zeeg tussen de bomen
tot op ons handen waar hij kleven bleef?

En wij pratend maar, gedachten zaaiend
lijk mosterdzaden,
luisterend tussendoor naar Chopins
'Sonate funèbre', of de nacht gekomen,
de haard, de vlam die maar niet doofde,
omdat de stilte er bewoog,

Het huis,
wat clusters van atomen, van wat woorden,
een zeldzaam ogenblik ons toen beschoren.