De woorden die ik hier opteken heb ik een titel meegegeven: ‘Geschriften’. Eigenlijk kon ‘Brieven’ ook, want ze zijn, in vele gevallen, gericht aan hen waarvan ik zeker weet dat ze me lezen, niet nu en dan, maar elke dag die komt en uitdooft in de nacht.
Het wordingsproces van een blog is soms heel kort, soms loopt het over uren en al deze blogs vloeien voort uit mijn destijds, op de dag van mijn 83^ste jaar, onvoorzichtig genomen beslissing het ‘Cuaderno’, of de Geschriften van José Saramago die verschenen onder de vorm van blogs, na te volgen.

Komt daarbij dat ik tv kijk, dat ik soms blijf hangen bij Canvas en me ook nog verdiepen wil in andere boeken, om niet te spreken over het opzoeken van bronnen voor teksten die ik in mijn hoofd draag. Wat tijdrovend is want als ik een boek open val ik op de met potlood onderlijnde passages, die me onvermijdelijk op andere ideeën brengen, zodat de reden waarom ik het boek heb opgezocht uitloopt op andere ideeën en andere op andere boeken. Het gevolg ervan is dat de onderwerpen die ik behandel ver uit elkaar liggen. Want er gebeurt heel wat, alleen al op het geestelijke vlak, op een etmaal.

Zo was er Alice Sommer Herz op 23 januari op Canvas. Ze speelde onder meer Sonate nr. 14 van Beethoven.

Haar kleed was rood,
bloedrood haar lippen,
haar vingers,
op de uiteinden omgebogen
als tentakels lang,
uit vroege tijden opgedoken
die klanken schreven
alsof het parels waren,
op een rode vloer uitgegoten,

of woorden die verhalen waren
van oude handen
op oude toetsen
die ze amper raakte
strelingen
van haar hart.
niets kon haar nog deren.

Meegesleept,
je zag het dansen
van haar vingers
meer dan dat je hoorde
wat ze speelde,
soms.

Maar de klanken
klaar als water uit een bron
gevloeid,
je zag hoe handen
over toetsen gleden
het wonder van bewegen
onophoudelijk
vreemd
getekend, de jaren.

Hoe oud ze was?

Haar antwoord
piano
elke dag muziek,
haar voedsel om te leven.

Zegde ze:
achtennegentig.

Je zat voor het scherm,
kijkend in dat gelaat van haar,
je zag haar spelen
betoverd door haar handen
en als ze sprak
bezworen door haar woorden:
muziek en natuur,
noemde ze
haar religie.

P.S.
Programma van Canvas: 'Everything is a present'. Alice Sommer Herz, was een jonge pianiste toen ze met haar zesjarig zoontje gedeporteerd werd naar het naziconcentratiekamp van Theresienstadt. Ze overleefde de verschrikkingen dankzij de muziek. Ze vertelt hierover en over het belang van de muziek in haar leven.