Er zijn van die dagen:
pijn is het woord
is van het heengaan
het woord,
tot in de aders,
tot in het gebeente,
pijn.

Hij ging,
de grote vriend,
in het gedwarrel
van wat stof dat nog overbleef,
hier het allerlaatste.

Met tromgeroffel
en uitslaande vleugels
hij, opstijgend,
zoals de farao
uit de lotusbloemen
naar Orion toe, wetend
dat nu komen zou,
het levende leven
van zijn eeuwigheid,
hij erin ondergedompeld,
erin vermengd,
osmose
met al wat is en komen zal.

Hij stierf omdat hij sterven wou,
omdat zijn oog niet zag
wat het altijd had gezien,
omdat zijn hand niet tekende
wat het altijd had getekend,
machteloos,
gelouterd en in stilte,
een boude man die ging.

Waar hij ook was,
in Moissac of in Fontenay,
in Luxor of in Parijs,
hij wist
in enkele lijnen
een wereld te verbazen
op een blad
en in te kleuren zoals hij het zag,
het kleine diep zijn ziel geraakt
geroerd
omwille van het grote
dat zijn adem was,
tot in zijn gebouwen.
Ik gedenk hem in mijn pijn.

Geen laatste woord gesproken,
een foto nog,
een gelaat dat blijven zal,
mijn pijn
vandaag en morgen.


P.S.
Jean Pierre Carels 1929-2015, architect, gaf nieuw leven aan de oude gebouwen van de Nationale Bank van België, gelegen in de Kuip van Gent. We waren vrienden, als broeders voor elkaar.