In de nacht stond hij op om op zijn PC te herwerken wat hij in het bos geschreven had.

Het komt er op aan tijdens de dag, het hoofd vrij te houden om te doen wat moet gedaan, maar tezelfdertijd klaar te staan, om zonder aarzelen de woorden, bewust of onbewust, te aanvaarden zoals ze komen en aldus binnen te dringen in de innerlijkheid der dingen.
Het komt er op aan, de veelheid aan gedachten te zien als de uitkomst van talloze kleine als grote gebeurtenissen, ingebeelde als reële, verwachte als onverwachte, gebeurtenissen die alle inwerken op elkaar en er op gericht zijn uit te komen waar zijn woorden hem brengen zullen.

Dit is dan zijn stelregel, zijn toonaard, te verhalen over het leven dat hij leeft als over het leven dat hij leeft in zijn gedachten en hieruit vertrekkende een totaal nieuwe persoon te laten geboren worden, optredend meestal in een geestelijk landschap, zelfs al zou dit neerkomen op een soort diepzinnig gemijmer waaraan de wereld van vandaag totaal geen behoefte meer heeft.

Zo het kan heel goed zijn dat hij dingen schrijven zal die uiteindelijk terecht zullen komen onderaan een schuif in een verlaten bureelmeubel, of in het meest gunstige geval op een oude-boekenmarkt.
Het zullen dan toch gedachten zijn die hij meende te mogen en te moeten schrijven, die in elk geval, zoals de varens, hun sporen zullen hebben uitgestrooid. Ze zullen een eigen leven kennen, ongeacht of ze gepubliceerd werden of niet. Ze zullen de ruimte van de geest binnendringen en er zich verspreiden, zoals een parfum van rozen en lavendel en steranijs; ze zullen opgevangen worden door anderen en hun werk doen, zoals het gebeurt sedert de eerste woorden van de Galgamesh en zelfs nog ver ervoor.