Poging tot brief

Zing zwaluw zing mijn hart tot rust
of aan Poeskin gedacht na je brief gelezen
als de avond een reflectie is en we schrijven
gaan wat zin we geven aan het leven.

Maar je brief, o vriend, een zwaluw zo zacht
je woorden neergestreken, ongesproken
een dimensie opgedoken waar de dood ons niet
bedreigen kan zelfs al zou hij komen.

Veel is het gefezel niet maar aan de weemoed
toegevoegd een zegen van de hemel
om in het gelaat van stilte te ontwarren
wat te ontwaren is van God of eeuwigheid.

Zo bidden kun je opdat vergeven worde elke pijn
aan anderen aangedaan en weten ook met Eliot
dat nederigheid de ene wijsheid is die wij
verwerven kunnen. Zo zijn het niet de boeken

noch de dogma’s die ons leren zullen, wel
de sterren en de cellen, wel het beeld van kleine
dingen, het mysterie van de knop die openbarst
zoals van veel gebeuren, ook die geest van jou,

tot hier geboren om te zijn en te getuigen
tot in je adem en je bloed, dat de ‘Grote Levende’
die ons ontgaat nog, momenteel,
er IS en er blijven zal als we maar zoeken,
onverdroten, dat wat Hij van ons verwacht.