'totdat je lippen er een eind
aan kusten en we zwegen,
onophoudelijk in deze,

want die dag lazen we niet verder.’[1]

Dat je verdwaalde
in zijn poëzie
was geen toeval
was herkenning
zodat je niet meer verder las,
je kaneelvinger
roekeloos op het blad
gehouden,
van Francesca, toen ze kuste
onophoudelijk,

je droomde
haar lachende mond
toen je buiten stond

totdat je dacht
de herfst
is wijd,
het licht tot in haar ogen
omdat het lezen
zo verrassend is
te gedogen
dat het blauw nu hemels is
van oosters saffier nu is
tot aan de aarde,

waar het bos zo dichtbij
de witte zwammen
en de hazelnoten,
de kastanjes uit hun bolster
geschoten
er verrukking was
gelukkig
terecht te zijn gekomen
waar je hoorde
te zijn.

In de naakte bomen,
de adem van de wind,

je gedicht.