|
Ik zie de dagen verschuiven. Ik vreesde telkens, op de eerste dag van de voorbije maanden, het einde van de maand niet te halen, maar tot vandaag lukte het me. Ik passeerde nu de kaap van 1 november en ben terug op weg naar het einde van de maand.
Ik heb aldus het gevoel dat ik de dagen blijf aan elkaar rijgen, dat ik verder en verder, een snoer van dagen neerzet onder de vorm van paginas tekst en dit is de impresssie die me niet verlaat, zo vlug gaat het dat het jaar 2014 zich amper heeft geopend en toch, reeds op het punt staat zich te sluiten.
Een vreemd gevoel is het elke dag de datum neer te zetten boven je blad en te zien hoe de tijd tussen je vingers schijnt te glijden, onvermijdelijk voortschuivend, onmogelijk te stoppen, immer verder, beangstigend verder, dag na dag.
Ik herhaal me, de tijd stopt hier niet, de tijd voert me, al schrijvend, dichter en dichter, gekneld tussen de dagen mijn blogs eigenlijk - naar mijn eindpunt toe. Is er een mooiere weg die ik afleggen kan?
Mijn jongste dochter Cathy, schreef me vandaag over mijn blog van 1 november. Ze schrijft zoals ik, want ik herken me in haar woorden. Ze verrast me, haar taal is helder en duidelijk, misschien zal ze later mijn dagboeken opvangen en op haar manier verwerken wat ik ooit geschreven heb.
Ik vond terug in een van mijn dagboeken dat ze me vertelde, op een dag naar het graf van haar moeder te zijn geweest en dat het hekken van het kerkhof gesloten was. Ik dacht aan de pijn die ze moet gevoeld hebben. Ik dacht aan de pijn die de andere dochters moeten gevoeld hebben op de dag van Allerheiligen, die ook mijn pijn was, ook mijn gevoelens die ik getracht heb op mijn wijze te verwerken in woorden.
Dit zijn heel persoonlijke zaken die ik vandaag zo maar bloot geef. Ze zijn een uitvloeisel van mijn besef, dat ik aan het schrijven ben in de richting van mijn laatste akte, en dat ik een gelukkig man ben, de afstand die ik nog af te leggen heb, in woorden te kunnen en te mogen afleggen.
De dokter die ik zag, de hartspecialist, die ik al twintig jaren of meer consulteer en die ik zie als een vriend, weet dat ik elke dag 500 woorden tracht te schrijven. Hij verbeterde me vandaag en sprak van 500 stappen die ik elke dag te zetten had, wat ik wellicht niet doe, maar zal er voortaan op letten.
Zo, ik had gedacht verder te werken aan Dante, maar de dag begon grijs, iets was blijven hangen, iets dat ik niet bepalen kon, flarden van het leven dat aan mij was voorbij gegaan. Dante moet dergelijke gevoelens ook gekend hebben. Hij is niet elke dag met zijn Commedia begaan geweest, er moeten ook momenten geweest zijn, dat zijn persoonlijke gevoelens de bovenhand kregen, of hij ze heeft neergeschreven betwijfel ik.
Niet iedereen is ingesteld zoals ik. Niet iedereen kent de gevoelens die ik tracht te vertalen: de ouderdom die opduikt, gekleurd door vele kleine, in feite onbelangrijke gebeurtenissen die ineens als belangrijk worden ervaren door mij, de man gekerstend als Carolus Ludovicus in het doopregister, een simpel man die, zoals de canadaboom aan de overkant, al heel wat van zijn bladeren heeft verloren.
Noteer echter in je dagboek, of waar ook, dat hij nog steeds de wil heeft om, zoals die boom, in de komende lente open te bloeien.
|
