En, zegt Vergilius, degene die je daar ziet lopen met zijn buik gekeerd naar de rug van Tiresias is Aruns[1], hij verbleef, in het witte marmer van Carrara in een spelonk, waar hij ongehinderd naar de sterren en de zee kon kijken;
En deze daar die haar borsten, die je niet kunt zien, bedekt met haar losse haren en aldus al haar behaarde delen langs een kant heeft [2] is Manto, de dochter van Tiresias die, na de dood van haar vader, de stad van Bacchus, Thebe, ontvluchtte; die in heel wat landen van woonplaats tot woonplaats trok, om uiteindelijk zich te vestigen op een welbepaalde plaats en de stichteres[3] te worden van mijn geboortestad, Mantua.
 
En om deze reden, heb ik graag dat je even naar mij luistert:
Hoog in het mooie Italië ligt aan de voet van de Alpen een meer dat bij Tirol de grens vormt met La Magna en de naam Benaco (Gardameer) draagt [4].
En Vergilius (!) gaat verder met zijn beschrijving in verzen 64 tot 96, en let op de wijze waarop Vergilius-Dante zijn woorden uitkiest:

Langs wel duizend beekjes, geloof ik en meer nog, vloeit het water tussen Garda, Val Camonica en Appennino in het meer waar het rusten blijft. In het centrum ervan is een plaats (wellicht het eilandje Lechi) waar drie bisschoppen deze van Trente, van Brescia en ook van Verona zouden kunnen zegenen als ze er heen zouden gaan.Daar ligt aan de oever die het laagst gelegen is, Peschiera, een mooie en sterke vesting, om te weerstaan aan de aanvallen van Brescia en Bergamo. Daar valt al het water neer, dat in de schoot van Benaco niet blijven kan, en wordt het een rivier die tussen de groene weiden vloeit.
Waar het water herbegint te stromen heet dit niet meer Benaco maar Mincio en dit tot Governolo waar de rivier uitmondt in de Po en, na niet zo ver gestroomd te hebben vindt hij een vlakte waar het water moeras wordt en waar het in de zomer dikwijls heel ongezond is.
Er voorbijkomend zag die wilde maagd er een onbebouwde grond midden een moeras waar niemand woonde. Om elke menselijke relatie te vluchten, ging ze er wonen om er haar kunsten te beoefenen met haar helpers, daar leefde ze en liet ze haar stoffelijk overblijfsel achter.Na haar dood besloten de mensen van hier en daar uit de omgeving, zich op die plaats te vestigen, versterkt door het moeras eromheen. De stad ontstond boven haar dood gebeente en omwille van haar die het eerst deze plaats uitkoos, werd deze zonder meer Mantoua genoemd.

Als je ooit de oorsprong van mijn geboortegrond op een andere wijze hoort vertellen, laat dan de waarheid van mijn verhaal niet besmeuren door de leugen.[5]
En Dante:
Meester, je verklaringen zijn zekerheid voor mij en dringen binnen in mij zo dat al het andere dat zou gezegd worden, voor mij uitgedoofde kolen zijn. Maar zeg me of je onder diegenen die aankomen iemand kent die waardig is vernoemd te worden want het is hiermee dat mijn geest bezig is.[6]

En Vergilius herkent in de massa geesten, een man waarvan de baard tot op zijn schouders hangt. Het is Eurypylus uit mijn Aeneïs, zegt hij, je weet wel wie ik bedoel, want je kent mijn werk helemaal van buiten. En hij ziet er ook Michaël Scott[7], Guido Bonatti[8] en de schoenmaker Asdente die beter bij zijn leest gebleven was en dan nog, al die vrouwen die waarzegsters geworden zijn en hekserij bedreven.

[1] Aruns, een bekende Etruskische waarzegger die ten tijde van de oorlog tussen Caesar en Pompeus, de overwinning van Caesar voorspelde.
[2] E quella che ricopre le mammelle / che tu non vedi, con le trecce sciolte,/ e ha di là ogni pilosa pelle,(canto XX:52-54).
[3] Vergilius, in boek X van zijn Aeneïs, zegt dat het Ocnus, was de zoon van Manto die de stad ommuurde.
[4] Suso in Italia bella giace un laco, / a piè dell’Alpe che serra La Magna,/ sovra Tiralli, ch’ha nome Benaco.(Canto XX:61-63).
[5]“Peró t’assenno che se tu mai odi / originar la mia terra altrimenti / la verità nulla menzogna frodi. (canto XX: 97-99).
[6] Ed io:”Maestro, i tuoi ragionamenti / mi son certi, e prendon sὶ mia fede,/ che gli altri mi sarὶen carboni spenti./ Ma dimi, delle gente che procede, / se tu ne vede alcun degno di nota;/ ché solo a ciὸ la mia mente rifiede.(Canto XX: 100-105).
[7] Filosoof en astroloog, raadgever van keizer Frederik II.
[8] Guido Bonatti de Forli, astronoom en prins van de astrologen die overleed op het einde van de XIIIe eeuw.