Het gebeurt, soms, dat een gedicht je ontsnapt voor het geschreven is. Je weet dit pas na enkele dagen als je ontwaakt uit de roes waaruit het gedicht als paddestoelen in het bos uit de aarde, te voorschijn kwam, ontoereikend aan woorden, omdat meer dan nodig werd verzwegen. Wat staat er je dan anders te doen dan het to remake it..

Ik aan de Leie dacht,
hoe in sprankele meanders,
ze zich open spreidde
ontvankelijk,
ik bewogen,
te overkoepelen
met gebloemde verhalen
die ik uit de wolken haalde
toen de wind me riep
om een oud boek
in de hand te houden,
te lezen
om ook Leie te zijn,
niets meer dan Leie te zijn.

Of, hoe gelukkig ik was,
toen ik, geborgen als in een kelk,
Francis Jammes las
en van de bomen reeds
de bladeren rezen
alsof het herfst al was,
alsof het licht
van duizend zomers over me,
als metamorfose
van grassen en ranonkel
waar ik in het stuifmeel
dronken lag
te laat gekomen

met mijn woorden,
om er te blijven.

Ik aan de Leie dacht,
droeg het beeld met mij
toen ik verder was
en het land het me vertelde
alsof, ik ademend in tekens
die op mij van alle kanten
kwamen afgestormd,
haar zo maar vergeten kon.

Ik aan de namiddag dacht,
de vriend, vriendin,
de notelaar, het kopje porselein
met thee,
en immer overal
het ruisen in de bomen;
Van Ostaijen,
ware hij er geweest,
hij had dit uitgeschreven
in een minimum:

Ik aan de Leie dacht.